Bir gün bohçamý aldým.
Yeni bir hayata adým atacaktým.
Ýçimde.ümitler hayaller büyüttüm yeþil yeþil .
Yuvam olucaktý, aþlar piþirip ,bebeler doðuracaktým.
Topraða kök salar gibi
Bende: dünyaya kök salacak dallanýp budaklanacaktým.
"Evden, kefenin çýkar "dedi annem.
Meger evlenmenin kanunu buymuþ.
Evine gelinlikle girdin ancak kefenle çýkabilirsin .
Benim için mahzur u yoktu bu fikrin
Zaten ben dönmek çin deðil kalmak için gidiyordum .
Ýçimde ümitler ,umutlar büyütmüþtüm mavi,mavi.
Dediki.kayýnvaldem "evlenip ev yuva sahibi oldugunu sanma .
bir sözüme bakar kapý önüne konman"
Eþim "evet" dedi.
"Annemin yerini kimse tutamaz"
Ben kimsenin yerini tutmak istemiyorum ki!
Ben eþ olucak yeni yuva kuracaktým.
Ümitler hayaller büyütmüþtüm pembe ,pembe.
Büyük bir savaþýn içine düþtüm aniden .
Meðer oturmak ,kalkmak,konuþmak,yada gülmek.
Ayrý ayrý suç unsuru olabiliyormuþ onu öðrendim.
Vurulan her tokatta kýrýldý ümitlerim.
Babam a eve döneyim dedim .
Babam "olmaz sen eve dönersen baþým öne eðilir kahveye bile çýkamam "dedi.
Evden çýkmama izin vermediler .
Evde oturmamada izin vermediler .
Huzuru unuttum hayallerimin renkleri soldu.
Geriye kalansa büyük kara bir boþluktu.
Tutunamadým ,barýnamadým.
Son bir kez baktým bebeðime .
"Baþka çarem yoktu inan "der gibi .
Gün olur belki af eder beni .
O hiç olmasa erkek .
Ona hem evi dar edip, hemde eve kapatamazlar .
dedim
Annemin dediðine uydum .
Gelinliðimle girdiðim bu evden kefenimle çýktým .