Ve bir daha ölüm…

Aþkýn alevli çemberindeyim, eriyorum
Göz bebeklerim küçülüyor, göçüyorum
Bu diyar bana dar geliyor, arþa çýkýyorum
Bulutlar basamaðým, aþk yoldaþým ardýma bakýyorum

Ardýmda bir girdap beni yutmak isteyen
Nasýl olsa yutacak beni kara çarþaf kariben
Ahreti isteyen ben, dünya için yanan sen
Gör, sen deðil aslýnda dünyadýr yakan maðruren

Bir karýþ dikiþsiz beze bürün
Birkaç parça kereste al
Ve çak çiviyi gözünün bebeðine
Ve ve kavuþ seni yolcu edecekleri beþiðine

Neden mi ölüm der bu þair, ya da bilmem ne
Yoksa yaþamayý mý beceremiyor ne?
Dedim ya; dünya dar geliyor bu bedene
Açýk çek yazýlmýþ her an yolculuða hazýr bedene…

Ben giderim adým kalýr, saným kalýr, birkaç metin
Biraz tebessüm birkaç parça giyisim
Birkaç öfkeli bakýþ, kýrýp bir kalp, bir de garip gönlüm
Azcýkta tozum kalýr, vesikalýklarý gömdüm

Solumda bir hüzün, saðým da dua kalýr
Eþim gider, dostum, akrabam ve diðerleri
Bir ben kalýr bir de bu garibin amelleri
Huninin en dar kýsmýnda terliyorum…

Terim soðumadan gidiyorum… Dönülmeyen diyara… Dönmeyi istemeyeceðin yere…