Yusufun kuyusu bizimkisi ,suyundan ayý sallandýran sabrýn sarkacý .Süresiz bitimlerim tedavülden kaldýrýldýðý dipsiz suskunluðumuz .Kaçamak vurulup yattýðýmýz ,belimizdeki olmazlarýn kurþun yarasýyla debelendiðimiz ve yine dipsiz sustuðumuz ,yýldýz düþenimiz .Ve zamana tanýk bedenlerimizin çýðlýk çýðlýða baðýrtýlarý .


Bir dost sesiyle evin önünden alýnmýþlýðýmýzdan mýdýr nedir , hep güvensiziz seslere .Artýk dost yok…


Babalarý hiç dönmeyeceklerin mezarý ve zavallý sevgililerin boðazlarýnda taþýdýklarý yumru. Bundan sonra ne sevsek aslýnda hep gidene aðýt …


Bunlardan tanýrsýn bir sen bizi ey Yakup .Kederimden yol almýþ yýldýz kaymasý hasretim ;bir de sen ayýrýrsýn beni diðer hasretlerin içinden .


Vurulup ölmemek de varmýþ , ölüp diri kalmakta …Ýþte tam ortasýndayken ömrümün ýþýðýnýn ,artýk bir araftayým .
Kalýn sularla çepeçevre yalnýz ve düþ yoksunu kabus çoðulu bir ölümle baþ baþa .


Unutulmak arafta bize göre , evet tam da bize göre .Daðlar çiçeðe durduðunda uzun bir nefes çek bizden yana çimenlerin çiðerlerinden sökülü bir nefes .Sonra kuþlardan ikisini izle onlar nokta olup güneþte kaybolana kadar ve bir karýncaya dünyayý yükle o gidip yuvasýna bir bir kabuðu sýðdýrýmazken .




Eriyik bedenimden düþen etimden , kemiðimden arta kalanýmý toprakla öðütüp göðe savur .Ben kuyuda ki Yusuf böyle dedim zamaný tutan aðýtlarýn babasý Yakuba o ki hepimizin babasý .


Bir gün rüyalarým geri dönecek benimle gökten o zaman ve ölmek o zaman bize en güzel dönüþ .


Beni anlayan griye nispet ;kara mavi ben gecelerden kayýp kuyu düþeni , asitlerde yýkanan rüyasýz .Ferinden düþen geceye karanlýklar çizme .Çünkü karanlýk bile bazen aydýnlýktýr insanýn çehresi yanýnda .


Düþün kayýp ortaklarýndan yarým öyküler üreten gri adam beni yýka kelimelerin uçucu bahtsýzlýðýnda .


Ve odam kireç tutmuyoru söylesin boðazýnda bir yumru taþýyan sevdiðim …






Ufuk Ataman