Merhaba!

Sana söylenen her harf, her hece, her kelime ya da cümlenin beraberinde baþka anlamlar yüklendiðini ve söyleneni sen olduðun için belki bir bayram havasýnda dudaklarýmdan döküldüðünü bilmekle beraber, merhaba’nýn içime doðurduðu Güneþ yeni bir dünyaya açýlan gözlerin þaþkýnlýðý, gönlün þenliði, yaþam esamesi bir çýðlýðýn yüreklere verdiði bir oh! sesi gibi…

Varlýðýnýn kekremsi tadý tüm vücudumu uyuþturuyor. Mýþ gibi bir hayatýn içine çekiyor beni. Sakin sakin konuþuyor, sorduðum sorular sonrasý muhakkak bir þeyler söylüyorsun. Ben sesine, asaletine, mimiklerine öyle odaklanýyorum ki, söylediklerinin sorduklarýma akraba olmadýðýný anlasam da, seslenmiyorum. Bilsem de beynimde ayný sorularýn yineleneceðini ve cevapsýz sorular sorarken yorulacaðýmý, yine de dokunmuyorum sana. Elimde bir “merhaba” senden kalma. Tüm cevaplarýn saklý olduðu sihirli bir kutuymuþ gibi saklýyorum onu. Ve inanýyorum tuhaf bir þekilde öyle olduðuna.

Beklemek çaresiz bir duruþu resmetmiyor, gözyaþý tadýnda bir yutkunuþu konuþmuyor düðüm düðüm boðazda. Seccade kokulu bir yakarýþ oluyor sen bilmezken dudaklarýmda. Avuçlarýma yaðýyor ýlýk ýlýk… Hakka açýyorum sana sevdamý. Senin merhaba’ndan aldýðým güçle Ondan istiyorum seni. Saklandýðýn yerden çýkýp gelesiye, o bahsettiðin dünyayý O’nun adýyla birlikte renklendiresiye ve yine birlikte son nefesi veresiye istiyorum Ondan seni. Beklemeye devam ediyorum sanki senin çatýnýn altýndaymýþ gibi, beklemeye devam ediyorum sanki senin adýný taþýyormuþ gibi ve beklemeye devam ediyorum sanki beklediðimi unutmuþ gibi…

Her gün bir sonraki güne daha çok yaklaþmanýn ferahlýðýyla uyanýyorum. Mutluluk oralarda bir yerlerde olmalý. Geçen zaman alýp götürse de gençliðimi, büyütse de içimdeki çocuðu, ben hala umudumu kaybetmemiþliðin þenliðindeyim. Zihin penceremde kaçýncý defa tekrarlandýðýný bilmeyen görüntülerin var. Gülünce gözlerin küçülüyor, kayboluyor gözlerimde. Bak yine o siyah tiþörtünü giymiþsin, hani o en çok beðendiðim… Saçlarýný kýsalttýrmýþsýn istemediðimi bile bile ama olsun… Ben yine de kapatmýyorum ýþýklarý sen uyuyamazsýn diye. Varlýðýnýn aydýnlýðýnda seyrediyorum seni ve yine varlýðýna sarýlýyorum kovarken tüm korkularýmý. Sen tuhaf bir þekilde cesaretim oluyorsun. Gözlerimi kapatýp huzurun sesini dinleyebileceðime inanýþým oluyorsun kollarýnda… Yýllardýr aradýðýný bulmuþluðun mahcup mutluluðuyla bakýyor gözlerim sana. Seninse bakýþlarýn gökkuþaðý renginde, içinde en çok yeþili olan… Yemyeþil bir duyguyla umudun kapýlarýný açan, þefkatle saran, içinde inanç kokulu buse çiçekleri yetiþen ve usulca gelip alnýma konan…

Sen benliðimde oynadýðým oyunlar oluyorsun. Ta ki o sihirli kutu açýlana kadar, dað oluyorsun habersizce ben Polyanna olup küsemezken sessizliðine. Zihnimde suskunluðunun bozulduðu aný resmederek meydan okuyorum her þeye. Ve karþýlaþýyorum sabrýn zorlu yokuþunda seninle. Parmaklarýný dudaklarýma götürüp “sussss” diyorsun o her zamanki itiraz kabul etmez halinle. Açýyorsun o sihirli kutuyu gözlerinden gönlüme yansýyan ýþýðýn aydýnlýðýnda. Ve sen… Bir daha hiç sormayasýya, susuþum oluyorsun dudaklarýmda…