Ýpe götürse de umurumda deðil dediðim an, anlamýþtým aþýk olduðumu.
Korkak davranmýyordum, kötü düþünmüyordum.
Hayallerimi taç yaptý saçýma, arasýna çiçekleri yani çocuklarýmýzý serpiþtirdi.
Hayallerin esiri olmuþtum.
Onsuz geçecek saniyeler bana ölüm gibi geliyordu.
Ayaklarýmýn yerden kesilmesinin hemen ardýndan, birden taþ zemine basmam arasýnda sýkýþýp kaldýðýmda, yataðýnda baþka biriyle bana þaþkýn ve telaþlý gözlerle bakýyordu.
Buz kesildim.
Baþýmdaki tacý yataða attým hemen.
Dilim kilitlenmiþ, gözlerim konuþmaya baþlamýþtý.
Sadece gözlerimle yerin dibine geçirdim onlarý.
Saniyelikti belki ama üçümüz için de bir ömür gibiydi.

Dilimdeki tükürüklere bile deðmeyeceleri için,
bir kere bile dönüp arkama bakmadan
kapýyý vurup çýktým.

Anladým ki, hayallerden taçlar
her zaman baþta durmuyor.