Ýþte þimdi and içiyor ellerim senin kelamýndan…
Özlemin derin, munis kokusu siniyor gözlerinin deðdiði yüzüme.
Hangi çiçeðin yanýndan geçsem buram buram sen kokuyorsun,
Ve öksüz kalýyorum biraz daha…

eylül…

Güz yanýðý sonbahar. Kýrýlmýþ yapraklar arasýnda “suskun, hayýn,çýyansý”
baðdaþ kurmuþ alnýmýn ortasýna gitmelerinin tuvali.

Yoksun kelimeler sadece kelime…

Þarkýlarýn ve þiirlerin anlam katamadýðý bir ayrýlýk bu. Ayný þehrin ve ayný kelimelerin çatýsý altýndayýz. Yüzümüz her sabah ayný güneþe gülümserken, baþkalarýnýn hayatlarýnda arýyoruz ellerimizle büyüttüðümüz mutluluðu… Ayný otobüsler, ayný duraklar, ayný þarkýlar, ayný simitçi, ayný seslere þahit olurken hayatý(mýz), farklý dakikalarda ölüyoruz aþk aþk…

Baþkalarýnýn ellerinde arýyoruz (bizi).
Oysa söylenecek ne çok söz vardý daha. Tükenmemiþ binlerce kelime.

Ýsimsiz bir yolculuktu seninle gittiðimiz. Senin erken indiðin, benim bir türlü inemediðim…

Hüzünbaz þeviþlerden aðlýyor þiir. Kaybediyor þair.

Þiir oluyor nesirler, sesinin raksýnda…

Harf harf ezber ediyorum seni…

Elif…
Be…



mehmedasým
beþeylülikibinyedi
eylülboðumundanhasretdoðumu