Günler aylarý kovalýyor, yýllara kucak açýyordu. Birden yok olmuþtun. Yaþanmamýþ duygularýn zil karanlýk boþluðunda, yol arýyordun… Senden çok uzaklarda, unutulmuþ anýlarýn boþluðuna býrakmýþtým kendimi, belki bir gün umutlarým yankýlanýrdý, diye bekliyordum inan…

Anlamsýz ayrýlýklar hep böyle olmuþtur. Anlamsýz kýrgýnlýklar çaðlayan nehirlerin girdaplarýnda binlerce parçaya bölünmüþ kalbimizi sürüklemiþ, acýlara gömmüþtür…

Bir gün kendine dönebilecekmisin, diye hep bekledim ve bekliyorum. Belki güneþ kýzýla dönerken bir günün son demlerinde, gözünde ýþýltýlar oluþacak ve düþüneceksin…

Düþlerimi mutluluðuna kuruyorum, bir gün yakalayabilirsin kovaladýðýný, acýlarýn kýrýk aynalarýnda yüzünü gördüðünde, çözülmez gibi gördüðün yaþam aritmetiðini çözebileceksin, diye bekliyorum hep bu duygularýn ýþýðýnda…

Gün kýzýla çalabilir mi, sen bulunduðun adresi deðiþtirirmisin, acýlar avuçlarýný yakar mý, bir bunlarý bilebilsem, diye geçiriyorum aklýmdan ya…

Gerçek ile düþü ayýramadýn. Katý bir sýnýr çizgisinde uyuyakaldýn ve bir türlü dikenli telleri geçerek sana ulaþamadým…

Ýnsanoðlu binlerce yýldýr aþkýn tarihini yazýyor ve bir türlü üçüncü sayfayý geçemedi. Binlerce yýl daha yazýlacak yaþananlar…
Sen bir gün paslý yüreðini hissettiðinde, güller istemesede açacak ve yeniden doðacak güneþ… Sonra rüzgarlar oluþacak, yapraklar savrulacak ve attýðýn her adým, kalbinin þarkýsýný söyleyecek…

Yýllar geçmiþtir, geriye dönüp bakamýyorsun bile, daðlardan süzülen ay ýþýðý, donuk bir sonbaharýn kapýsýnda, anlamsýz gýcýrtýlara dönüþecek ve, bir ah çekersin, diye bekleyeceðim…

Sana tuttuðum günlüðün sayfalarý doldu ve öykü hala bitmedi. Yeni bir defter açmanýn zor olacaðýný düþünüyorum. Tozlu raflara kaldýrýyorum günlüðümü, yeni yazdýklarýmda artýk sen olmayacaksýn, inan bana…

Yýllarýmý yedin, bir günümü daha yedirmeyeceðim sana…