Tertemiz bir dostluktan çaldýk biz sevmeyi, nerden bilelim aþkýn bize çarpacaðýný. Avuçlarýmýza battý kýrýklarý akan kanlara öylece bakakaldýk. Bilseydik aþkýn üzerimizde kýrýlacaðýný açarmýydýk semaya ellerimizi. Dua ederken baþka baþka sevdalara ansýzýn birbirimizde vurulup kaldýk.
Günlerce, gecelerce gözyaþlarý biriktirdik satýr aralarýnda. Yasak dediler köþemize çekilip aðlamayý seçtik, savaþmak yerine. Oysa bir yerde bir umut vardý bilemedik. Biz korkular biriktirdik dudaklarýmýzýn buluþtuðu noktada. Cesaret diye bir þey vardý ama biz kaçmayý seçtik direnmek yerine.
Gizli seviþmeler yapýþtýrdýk gecenin anlýna. Gölgemizi orda unuttuðumuzu bilemedik. Kimse görmeyecekti ya öpüþtüðümüzü izimiz kalmýþ meðer herkes gördü biz göremedik.
Bir kýyamettir koptu aþkýmýzýn adýna. Biz ölmeyi seçtik inadýna seviþmek yerine. Adý dilden dile dolaþýrken sevdanýn, damgasýný çamurdan vurdular aþka. Biz yine susmayý denedik yersiz utançlarla...
Baþýmýzý eðdikçe boynumuza vurdular azrailin keskin býçaðýný. Aklýmýz ortalýk yerde kalsýn diye savaþýp durdular sevdayla. Onlar karýþtýrdýkça sevdayý biz sustuk. Yapacak þey kalmayýnca binbir zehir katýp bize aþ ettiler aþkýn acýsýný. Biz yine itirazsýz yuttuk.
Hep “bir gün” ler ekledik kavuþma hayallerimize. Öyle ya günlerin soyumu tükenir ki vuslat hayallere çiçek olsun. oysa takvimlerde tükenmezse günler ömürde tükenirmiþ bilemedik.
Biz birbirimize "seviyorum" derken gözlerimiz seviþiyordu dur duraksýz. Bana uçsuz bucaksýz okyanus maviliði sana gecenin gizemli karanlýðý düþüyordu yaþanacak. Birimizden biri yumsa ölüm kapýda diyordu sevda bize. Biz gecelerce uykusuz kalmayý seçtik, güneþi aramak yerine!
Güneþ doðmadýkça günümüze, birbirimizi güneþ ilan ettik kendi þehrimizde. Küçük oyunlar oynamayý seviyorduk biz sevda üzerine. Kumdan kaleler yaptýk sevgimize, çelikten zýrhlar yerine. Oysa dalgalar kumu çökertirdi biliyorduk. Varsýn sonu ayrýlýk olsun deyip biz daðýlana kadar beraberiz diye yemin verdik.
Bir gün kum tanecikleri gibi daðýlacaktýk biliyorduk ama biz uzun zamanlar hayal ettik. Rüzgarýn çýkmasýna dalgalarýn þahlanmasýna çok var zannettik. Oysa onlarý bile göremedi küçük yüreklerimiz. Biz kendi kendimizi yok ettik. Korkularýmýz yendi bizim sevdamýzý daha ufacýk meltemde kendimizi salýverdik.
Biz ne zamana ne zulmete, nede zalime yenildik. Biz bir çocuk yüreðindeki saflýðý sevdaya taþýmayý bildiðimiz halde o cocuk kadar cesarete sahip olmayý bilemedik. Biz sevdamýzý alýp omuzlarýmýza yollara düþmeyi, sadece kendimiz olmayý bilemedik. Oysa biz baþbaþa kaldýðýmýz gecelerde hayallerle neleri bilmiþtik. Biz bir "güçlü olmayý" bilemedik, birde "korkusuzca seviþmeyi" ...