Yeþil atký duruyor hala
Gözlerim hala yeþil...
Bir türkü dudaklarýmda.

Köz içinde...

Anlatýsý zor zamanlarýn içinden çekip çýkardýðým bir cümlenin içindeydin sen. Hep var olanýn aksine hep var olacak olandýn sen. Güz aþýmý bir yaðmurluk toprak kokusu kadar keskin olduðunu bilseydim eðer, cümlelerimin hiç birine adýnýn baþ harfini yazmazdým. Hani iman ettiðim harfi...

Yeþil atkýn hala duruyor. Hani daðlar duman iken, ellerinin duasý, gözlerinin yaþý ve yokluðum ile ördüðün... Gözlerime uyak düþsün diye ayný tonda ördüðün...
Kurþunlar yaðarken saðanak halde sarýndýðým, korunduðum, koruduðum atký... Hala orada. Yüzüme en yakýn yerde duruyor. Senin gözlerinle ben aðlýyorum iplik iplik...
Uzunca zamandýr kelam edemiyordum. Bir ayrýlýða denk düþeceðini bilemezdim.
Bilemezdim bir atkýnýn ömrümü sarabileceðini....
Zemheri sarýyor istanbulu. Ben gidiþine inatla sarýnacaðým atkýna. Ýçimde ki yaralara inatla merhem sürmeyip, kanatacaðým en acý tümcelerle...

Bilmeyeceksin.
Ama atký bilecek.
Sen sarmasan da bir daha, bir daha sarmak istemesen de, basit dünyevi arzularýn peþinde sürüklenip ufuk çizgisinde yitip gitsen de atký bilecek içimde ki yaranýn sen olduðunu...
Bütün üþümelerimin sen olduðunu...


mehmed asým
Bir atkýnýn yeþil öyküsü...

aralýk ikibinyedi