Gittin ya, ey malihülya, gergefiyle bir deniz
Boðdu beni, sensizlikten yüreðimde iz kaldý
Ardýn sýra serdeli hayallerim çaresiz,
Sevda yetim, aþk öksüz, þair kimsesiz kaldý

Hükmünü mü yitirdi zaman, bu ne acele
Gittin ya, gebe kaldý ruhum bir muaccele
Ýsyanî bir sukûta mahpus oldu gözlerim
Teslim etti fer’ini kayýtsýzca ecele

Gittin ya leylasýndan ýrak bir mecnun kaldý
Vuslat isyankar oldu, ayrýlýk memnun kaldý
Kef’i bulmadý visal, týpký aþk-ý lam gibi
Mim’in ardýndan bakan bir garibî nun kaldý

Gidince içimdeki sevdam sustu sýr gibi
Mührü kaldý kalbimde sýzlayan nasýr gibi
Hasretin çelmesine takýldý da bir lahza
Büyüdü gözlerimde sanki bir asýr gibi

Yar gitti, gam yürüdü, hüznün gölgesi kaldý
Þair’e aþk daðýnýn en sarp bölgesi kaldý
‘Sevdadan ayrýlýk’a hüküm yazan kalemden
Ben fakirin bahtýna hasret belgesi kaldý

Maþuk gitti, aþýða ne þan ne Keþan kaldý
Ne de Keþan fatihi þanlý muhteþem kaldý
Beyhude, ayrýlýðýn savurdu küllerimi
Yangýndan bitap bir can, mahv-u periþan kaldý

Lal oldu bülbül-ü aþk, metruk kafesi kaldý
Meçhul bir yalvarýþýn kulakta sesi kaldý
Gidince boynu bükük bir þairin dilinde
Ayrýlýk türküsünün acý bestesi kaldý

Sanma gidince canan, bakiyede can kaldý
Soyundu renklerinden papatya bîcan kaldý
Bir elinde çantasý siyah gözlü bir çocuk,
gözlerinde bir de o mahzun heyecan kaldý.