Yazmak isteyince yazacak o kadar çok kelime dolaþýyor ki akýlda… Nereden baþlayacaðýný bilemiyor insan. Hani yaramaz çocuklar kapý zillerine basýp ta kaçarlar ya; insanýn yazýp ta kaçasý geliyor o çocuklarýnki gibi bir zafer sarhoþluðuyla…

Çocukken hiçbir zaman birinin ziline basýp ta kaçmadým, kaçamadým oysaki ben. Hep uzak durmaya çalýþtým kendimce çocuksu günahlardan. Dolayýsýyla hiç bir zaman da tadamadým o zafer sarhoþluðunu.

Þimdi ise; durum pek farklý deðil çocukluðumdan… Vaktiyle o zillerine basamadýðým kapýlar yine karþýmdalar, yine kapalýlar… Ve ben hala daha basamýyorum zillerine…

Nereden bilebilirdim ki o çocuk aklýmla kendi kendime koyduðum tabularýn bir gün karþýma gönül kapýlarý olarak çýkacaðýný…

Anlamsýz bir mücadele içinde aklýmla gönlüm; günah mý yoksa sevap mý olup olmadýðýnýn kararýnýn arasýndaki ince çizgide dengede durmaya çalýþýyorum.

Sevginin karþýsýnda neden bir denge çabasýndayým hala anlayabilmiþ deðilim. Düþünmeye ne gerek var ki günah mý yoksa sevap mý olduðunun üzerine… En azýlý günahlara boðazýna kadar batmýþ bu dünyada, olacaksa insanýn aþk gibi günahý olmalý aslýnda… Olacaksa insanýn aþk gibi ayýbý olmalý…


Ferhat MEHMETOÐLU
15.08.2007