birazdan aðlayacaðým dedi…

içinden daðlar geçen þehrin kýyýsýna oturmuþ,yangýnlarýn içinden nasýl geçtiðini düþünüyordu. Zaman aðlarýný örerken, iklimler karalarýný baðlýyordu adamýn gögsüne… Uzun suskunluklar saklýyordu güncesinde. Yorgun düþen gözlerine raðmen inatla bakýyordu istanbul’a… Ýstanbul bu bakýþlardan bi haberdi…

Ýstanbul kendi bildiðince yaþardý. Aþký kavgayý ve mevsimleri.

sonra perde açýlýr… ve söz insan da kalýr

Þair;

Içlerinden biri güldü
Dedi ki sonra;
“hayat ne garip degil mi”
Hak vermemek olanaksizdi
Içimde bunca titreyen sehir
Hüzünleri dururken
Ben bir ceylan agidina
Sarinmistim
Aglamamak olanaksizdi…

Ýç’lerinden biri sustu
O bendim.

der ve istanbul a karþý tüm perdelerini açar…

SAHNE!..