Acýlarým sana emanet ben gidiyorum…

Ve onunla karþýlaþtým karanlýðýn en asi anýnda…
Çýrýlçýplak bir suskunluðu ve dokunulmamýþ tozlu rafa kaldýrýlmýþ bir yalnýzlýðý vardý…

Ve konuþtum…
Ne kadar dokunursan dokun, ne kadar sararsan sar iyileþemeyen bir yaraya tutsak kalmýþ gibiydi…
Gitmek ister gibi konuþuyordu. Uzaklara hem de çok uzaklara…
Ama bacaklarýnýn yüreðinin aðýrlýðýný taþýyamayacaðýndan korkuyordu…
Bað bozumu sonrasý mevsimi yaþar gibiydi ruhu…
Heyecanlarýný doðduðu gün annesinin gözyaþlarýna býrakmýþ,
ruhunu ise babasýnýn son nefesine emanet etmiþ gibiydi…

…

Ruhunu geceye saklayýp, gündüzlerden kaçar mýsýn?
Söylesene hayatla dalgamý geçersin?
Yoksa hayat mý seninle dalga geçer? …
Gecenin renginde, hilalin koynunda doðduðunda kaybettiðin denizkýzýný bekler misin?
Her sabah denize onun gelmesi için umut atar mýsýn?
Yoksa sen masallara inanmayanlardan mýsýn?

…

Zamanýn bir yerinde bir melek göz kýrpmýþ yamalý geceye,
asi ruhunu bir buseyle alýp kaçýrmýþ…

...

Her þey zamanýn bir yerinde soru iþaretleriyle yaþanýyor.
Bazen anlamsýz görünen þeyler hayatýmýzýn en anlamlý aný oluveriyor…


29.03.2007
ruhunun zindanlarýna ulaþmayý denedim,
hani olurda ulaþýrsam senin için Allah’tan bir melek dileyecektim.
Kanayan yaralarýnýn kapanmasý için…
Bir avuç huzur býrakmasý için avuçlarýna
sahi bir avuç huzurla yetinebilir misin?