Kýz saatine baktý. Hiç istemediði halde sýrf ailesinin hatýrýna bu yolculuða çýkýyordu. Bu yolculuða çýkmasý þart mýydý? Düþünmeyi bilmediði bir zamanda bu karar verilmiþti ve düþünmeye baþladýktan sonra da artýk çok geçti. Yol boyunca baþýna gelecekleri elbette bilemezdi. Güzel bir yolculuk için sevinmeli mi? Yoksa kötüye lanet mi okumalý? Eline sadece bir kitap tutuþturulmuþtu; bu yolculuk için.
Yavaþça otobüse bineceði duraða geldi. Otobüsü beklemeye baþladý. Bir iþi ilk defa yapmanýn tedirginliði vardý içinde. Ama alýþýverdi kýsa bir sürede. Herkes otobüs bekliyordu. Ve baþka tercihleri yoktu. Kimseye binmek isteyip istemedikleri sorulmamýþtý. Garipsenmesi gereken bu bilinmezlik hakkýnda sessizdiler. Zaten otobüsten öncesinin bir anlamý yoktu. Hatýrlanmýyordu neredeyse. Var olan sadece binmek ve mutlu bir yolculuk yapmaktý. Ýstediði durakta inmekte hürdü herkes en azýndan.
Yavaþça otobüs yanaþtý. Koridorda ilerlerken çevresindeki insanlara bakýndý. Bunlar onun yol arkadaþlarýydý. Duraklar geçilirken inenlerde olacaktý. Elbette binenlerde. Yol arkadaþlarýna gülümsedi. Þu an için hiçbirini tanýmýyordu. Ama zamanla alýþacaklardý birbirlerine. Birkaç durak sonra birinin derdi hepsinin derdi olacaktý. Onlar kýzýn yol arkadaþýydý. Kýzda onlarýn. Birlikte gülüp birlikte inenleri uðurlayacaklardý. Sadece birkaç durak sonra.
Sessizce yol boyunca gideceði koltuða oturdu. Bekliyordu elinde kitapla, bir yaný boþ. Kesin biri gelecekti yanýna. Yalnýz gitmek olur mu bu hayatta? Heyecan içinde muhabbet edecek, duraklarýn hýzlý geçiþini anlamlandýracak bir yol arkadaþý bekledi; duraklar geçilirken.
Ne kadarda basit bir dekor. Her yer koltukla dolu ve hareket eden dört tekerlek. Hareket etmese de olur.
Fazla onu bekletmeden yanýna biri oturdu. Beklerken çok da sýkýlmamýþtý hani. Biraz kitap okumuþ ve çevresine alýþmýþtý. Artýk konuþmak istiyordu yeni insanlarla. Öðrendiklerini anlatacak ve yeni zorluklara karþý yanýnda olacak bir arkadaþý bulmasýnýn zamaný gelmiþti.
Ürkek bir erkekti yanýna oturan. Baþka yer olsa sizi rahatsýz etmezdim gibisinden gülümsedi. Bilmiyordu ki yanýndakinin muhabbet etmek istediðini. Ürkek ürkek koridora bakýyordu. Göz göze gelmemeye çalýþýyordu. Kýz kitabý kapadý ve yol arkadaþýný süzmeye baþladý. Onun çekingen olmasý kýza her yerine bakma özgürlüðünü veriyordu. Ýyice inceledi yol arkadaþýný. Düzgün giyimliydi ve çocukta deðildi. Kibar yetiþtirildiði her halinden belli oluyordu. Kýza deðmemek için neredeyse koridordakilere çarpýyordu. Ýkisi de konuþmak istiyordu oysa. Birlikte mutlu geçirebilecekleri sayýlý duraklarý sessiz bekleyiþle tüketmek ne acý. Kaç durak birlikte gidebilirlerdi ki bir arada. Elbet biri inecekti birazdan. Ve devam eden yeni birisini bulacaktý. Eskisini hemen unutarak. Sessiz, uzun bekleyiþ.
Nasýl konuþmalý diye düþündü erkek. Toplumun ona verdiði konuþmaya baþlamak zorunda olmanýn aðýrlýðý altýnda. Önce ben konuþmalýyým diye düþündü. Sonra verdiði karþýlýða göre devam ederim. Ve yavaþ yavaþ kýza bakýþlarýný kaydýrmaya baþladý. Bir paylaþým noktasý yakalarým ve bu nokta benim ilgili olduðum bir alansa gerisi gelir. Sýrf bu yüzden ilgi alanlarý yaratmaz mý biz insanlar? Ne kadar çok bilgin varsa o kadar konuþacak konun vardýr gibisinden basit bir mantýk kurdu. Oysa onun çok az konu hakkýnda bilgisi vardý. Ve duraklar hýzla akýyordu. Artýk ineceði duraðýn pek önemi de kalmamýþtý. Yalnýz yolculuk etmekten sýkýlmýþtý ve ne olursa olsun bu kýzla konuþacaktý. En azýndan kýz inene kadar sürecekti bu yolculuk. Önceden inmeye hiç niyeti yoktu. Aslýnda bir yol daha vardý; kolay olan. Bu hayatý bilmiyormuþ gibi yapmak. Ýneceði yeri sormak. Ve ben bu dünyanýn yabancýsýyým bana yardýmcý olun demek. Ýnsanlar yardým etmekten hoþlanýrlar. Ama bu en son çaresi olmalýydý. Samimi olmazdý bu yol. Kendisi yýllardýr bu dünyada yaþýyordu ve her yerini ezbere biliyordu.
Derin bir nefes çekti ve kýzýn gözlerine bakmaya çalýþtý. Yol arkadaþý umudunu kesmiþti ürkekten ve camdan dýþarý bakýyordu. Ah görememiþti gözlerini ve dikkatini kendisine çekmesi lazýmdý. Biraz kýpýrdandý. Ve tekrar kýza baktý. Kýz hafifçe gülümsedi. Konuþmak istiyordu. Ve inecek gibi durmuyordu. Tekrar konuþacak konusu olmadýðý geldi aklýna ve sadece gülümsemekle yetindi. Kýz tekrar cama dönecekti ve buna engel olmasý gerekiyordu. Dudaklarý kenetlenmiþti. Konuþmayý unuttuðu gibi bir saplantý geçiverdi kafasýndan. Beyninde dolaþan kelimeler dilini harekete geçiremiyordu bir türlü. Yutkundu ve kýza ne olur bir daha cama dönme diye fýsýldadý. Kýz rahattý ve konuþmak istiyordu. Peki dedi ve gülümseyerek yol arkadaþýna bakmaya baþladý.
Sonunda konuþmuþtu. Þimdi ne olacaktý? Bir þeyler anlatmasý gerekiyordu. Kendisi hakkýnda ya da yaþadýðý dünya hakkýnda. Hepimizin çok iyi bildiði dünyayý kendisinden bir þeyler katarak anlatmalýydý. Bir durak daha geçti. Niye konuþamýyordu ki? Birden sadece arkadaþlarýyla konuþtuðunu fark etti. Onlarla da çok uzun zamandýr arkadaþlarýydý. Nasýl konuþmaya baþladýklarýný tamamýyla unutmuþtu. Ortak görüþmeler sýklaþtýkça konuþulacak konu kendiliðinden çýkýyordu. Þimdi içinde bulunduðu durum tamamýyla farklýydý. Kendisini hiç tanýmayan birine kendisini anlatmak, yabancýyla konuþmak bu kadar mý zordu? Çok derin konular kafasýndan geçiverdi birden. Kendisinin çözemediði, hayatýn derin anlamlarýný taþýyan cümlelerdi kafasýndan geçenler. Ama bir yabancý bunlardan hoþlanmazdý. Ve kendisinin anlamakta zorlandýðý cümleleri nasýl bir yabancýya aktarabilirdi ki? Tamamen sýradan gündelik bir konu bulmasý gerekiyordu onun. Yüzeysel bir iki duraklýk bir laf kalabalýðý ve gülüþmelerden ibaret olmak zorundaydý. Bu kadar basit bir konu için mi strese girmiþti ve hala konuþamýyordu. Tekrar görmek mi istiyordu bu kýzý? Ya da böyle bir umudu mu vardý? Belki de aþýk olmuþtu. Oysa sadece iki duraklýk bir konuþmaydý ondan beklenen. Ama iki duraklýk ne konuþulur ki? Birden bire kendisine kýzdý. Neden hep olaylarýn sonuyla ilgileniyordu ki? Ýki durak olmuþ ya da son duraða kadar birlikte olmuþ ne fark ederdi ki? Sadece bu süreyi birlikte geçirmek istiyorlardý. Keyifli geçen bir yolculuk yapmak olmalýydý tek amacý. Kendine güveni geldi. Ve kýza beni tanýmak istiyor musun diye sordu? Benimle iki durak ya da son duraða dek -zaten ikisinin arasýnda bir fark yok ya neyse- birlikte olmak istiyor musun?
Kýz rahattý ve tekrar gülümsedi. Yanýna biri oturmuþtu ve en azýndan denemesi gerekiyordu. Özel ya da onun için otobüse binmiþ biri deðildi. Hafifçe bende tüm insanlar gibi yalnýz yolculuk etmeyi sevmem dedi.
Erkek anlattý, kýz dinledi. Kýz anlattý, erkek dinledi. Gülüþmeler kahkahalar içinde geldiler son duraða. Hatta inmelerine yakýn, ikisi de bir mucizenin gerçekleþtiðine inanýyorlardý.