Herkes gibi umutla aðladýlar dünyaya gözlerini açtýklarýnda, ne çiçekler ektiler, büyüttüler yüreklerinde… Sevdalarýndan sýcak yürekleri vardý onlarýn, yýldýzlardan parlak gözleri… Iþýltýlý gülüþlerinin altýnda, saðanaklarý oldu hep gözlerinde… Anlaþýlmayý yada anlaþýlacaðýný da, iþin garibi beklemiyorlardý ama yinede “bir gün, bir gün” diyebiliyorlardý, kendilerince kendilerine…

Kendilerine aykýrýlara düþtüklerinde bile hep kendileri oldular, yaralansalar da; hiç utanmadan…
Onlara sahneyi vermiþ diðerleri onlarýn oyunculuk gücünü görme yarýþýnda, onlar ise; alkýþ alma telaþýnda… Töreydi, çocuklardý vurdular kendilerini acýmazsýz yaþama. Koklamaya kýyamayan, caný yanýnca caný yanan analar babalar bile, onun için oldu zorlu bir aþama.
Böylece ortaladýlar hayatlarýnda hiç bitmeyecek sonsuz kargaþayý.
Roller çoktan daðýtýlmýþ, replikler ezberlenmiþ, sahne tasarýmý mükemmel yapýlmýþ.Baþrolde; sen, ben, o…Fark edermi ki…
Ve! Sahne!
Perdeler iner, oyuncular tek, tek replikleri unutarak ta olsa, seyirciler arasýnda oyunu terk edip gidenlerde olsa, doðaçlama ile idare ederek, sahne onlarýn içine, onlar sahnenin içine iþlemiþ gibi idare ederler.

Baþrol oyuncusu, oyunun sonunda tek replikte takýlýr durur… Kývrým, kývrým kývranýr diðer repliðe geçemez… Sanki dili dönmez ya da konuþmayý bilmezmiþ gibi. Ve oyun biter… Perde Ýner… Seyircilerin kimi ayakta, kimi oturarak alkýþ tutar; sonu gelmeyen ama sonu sandýklarý oyunu hüzünlü bir coþkuyla.

Baþrol oyuncusu siz; ya repliðiniz?

Arzu Candevir Çakýr