Onun olmayan bir yola girdi. Ne taþlar tanýdýktý ne de yollar. Birkaç çocuk bir oyun tutturmuþ kendine. Çocukluðunu hatýrlatmadý bu çocuklar ona. Yabancý...
Uzaktan esen bir rüzgar saçlarýnýn arasýndan geçti, okþamadý. Belki de sanýlanýn aksine rüzgarlar esmezdi. Çünkü eðer rüzgar esseydi bildiði coðrafyalardan gelecekti tanýdýk esintiler. Þimdi ise dilini bilmediði bir yaðmurla ýslanýyor ve ezgisini tutturamadýðý bir þarkýyý dinliyordu.
Düþünceleri sürülemezdi insanýn. Evet ,bedeni sürülmüþtü. Aitlik eki yoktu adýnýn sonunda. Öylesine yalýn...
Yasaklanmaya çalýþýlan çirkin yüzlü görünen tüm düþüncelerini hapsetmiþti beynine ve giderken yanýnda sürüklemiþti. O düþünceleriyle var olmuþtu kendi evinde ve þimdi düþünceleriyle ölecekti bir farkla : evinden uzakta. Dokunulmamýþtý düþüncelerine, düþlerine. Oysa onun düþüncelerinde de dokunmak yoktu ki. Düþüncelerinde ne bir insan eline dokunmak vardý ne almak vardý sahipsizce ne de yaþam hýrsýzlýðý iþine soyunmak vardý ne de mahremiyete tecavüz eden asari duygular vardý. Her þey soyuttu bu yüzden özgürdü ve uçardý. Düþünceleri olmak istediði her yerdeydi: özgürdü. Diðerleri ise hala hapsettiði düþünüyordu. Aslýnda bir bakýma doðruydu: hapsetmiþti adam düþüncelerini beynine ve adamýn beyni özgürdü. Sýkýþtýrýlmýþ tek þey varsa omuzlarýndan aþaðýya doðru çöken bedeniydi.
Þimdi hiç bilmediði bu coðrafyada adam kaybolmuþtu. Buram buram yalýnlýk akýyordu adamýn gözlerinden. Bir yazar için gerekli her þey vardý aslýnda. Yalnýzdý, yorgundu, uzaktý... Gökyüzü hiç bu kadar yabancý olmamýþtý o ana dek. Kalabalýðýn içerisine aktý adam. Kalabalýk üstüne aktý. Yakýnlaþan yüzler birer sis yýðýný gibiydi. Adam bu puslu gün ýþýðýnda kendini aradý.
Sürgünün dilini bilmezdi sürgünde yaþamayan ,özür dilerim, sürgünde olmayan. Bir sürgün dili vardý,ortaktý;fakat konuþulmazdý ;çünkü sürgüne gönderilen her düþünce birbirinden uzak ve habersiz yaþardý.Ýþte o an o onulmaz yalýnlýðýn ardýndan, tekilleþirdi tüm yaþamlar.
Adam kaybolmuþtu kendi içinde bir yerlerde. Aþklarýný da ardýnda býrakmýþtý uðraþlarýný da. Nasýr baðlamýþ yüzlü bu þehir giderek bir çukura dönüþüyordu adeta ve onu içine alýyordu. Çukur her geçen gün biraz daha büyüyordu. Adam ortasýndaydý her þeyin. Düþkýrýklýlarý, kalýplaþmýþ yaþamlar sarmalamýþtý adamý.
Bir taþ bulup oturdu üstüne. Elleri baþýný taþýyamayacak kadar güçsüzdü artýk. Ay vardý gecenin ortasýnda ayýn on dördünde. Tamamlanmýþtý sonunda ay,dolun vaktinde. Adam durdu öylece. Aþklarýný düþündü, savaþlarýný.Bir adýmlýk yolu koþmak için yaptýðý hazýrlýklarý düþündü. Çaresizliklerini ve düþüþlerini düþündü. Üstünde yattýðý düþleri bir hamleyle çeken adamlarý ve boþluða sürükleniþlerini düþündü. Satranç oynar gibi yaþadýðý hayatýný düþündü. En sonunda sadece düþündüðü için yabancý bir taþýn üstünde yabancý bir havayý soluduðunu düþündü ve düþünmekten vazgeçti. Ev dediði yere doðru gitmek için yabancý taþýn üstünden kalkýp yabancý bir yola girdi.
Yüzünde kendine ait olmayan bir gülümsemeyle bir sokak çocuðunu selamladý. Dilinde ona ait olmayan bir þarký vardý ve adam ona ait olmayan bilinmezliðe doðru ilerledi ona ait olmayan bu þehrin ona ait olmayan gecesinde.
Yol ortaktý, söz ortaktý. Tek fark vardý: düþünebilirdin ; ama söylemek yasaktý.
Adamýn içinin tam içine “sus” düþtü o gece ve adam sustu,sustu,sustu. Adam öyle suskun sustu ki kimse duymadý ve adam öyle güçlü sustu ki bir gün konuþmak istediðinde artýk unutmuþtu.
Ýþte düþünce bir düþünce özgür bir beyinden bir sürgün yerinde bir adamla birlikte yok oldu yüzyýllýk taþýyýcý hücre: geleceðe taþýyacak olan bugünleri göçebe düþüncelerle.

S.S.