Denize Düþmüþ Ellerim


Ellerimi denizine uzattým, bekleyiþ makamýndayým þimdi. Durgun mavilikler içinden çýkacak göz kamaþtýrýcý parlayýþlara açýyorum gözlerimi. Bir sandal gezintisindeyken daldýrdým ellerimi, kürekleri çekmeyi unutarak… Öyle maviydi ki sesin , bir masalý hatýrlattý bana. Sonra deniz oldun, içinde boðulmak arzusuyla býraktým kürekleri. Sadece ellerimi daldýrdým , bir yakamozun ýþýltýsýnda gölgesini görebildiðim ellerimi. Denizin ne kadar dipsiz olduðunu ellerimle gördüm sonra . Ürperdim , masalý hatýrladým yine, gözlerimi kapattým. Artýk ellerin var dedim kendime , gördüklerine inanma devrin bitmiþtir.
Bir rüzgar esti ötelerden. Ellerimi yakýp geçti , çölden geliyordu sanki. Denize hicret etmiþ bir kervanýn yolcusuydu. Türküsü yakýyordu tüm denizi. Bir zaman sonra bir dalga çarptý kýyýsýna ellerimin. Ellerimden kalbime bulaþmýþ tüm kirleri aldý götürdü. Oysa ellerim hep denizdeydi, suyun maviliðinden görünmüyordu demek ki ellerimin esmerleþmiþ beyazlýðý.
Bu masal uyutmuyordu beni ,tam tersi gittikçe açtýrýyordu gözlerimi. Göremediðimi fark ettirince, beni , ellerime mahkum kýlýyordu. Ellerim paramparça , kanlar içinde kalmýþtý artýk. Ya deniz bitmeliydi ya masal. Ne var ki masal bittiðinde , kürek çekecek ellerim de yoktu artýk.