Mahrem sevdalardý yüreklerimizde sakladýðýmýz, günü gelse dahi açýða çýkmayan yakarýþlarýmýz, gittiðimizde býraktýðýmýz anýlardý geri gelip almaya çalýþtýðýmýz. Faydasý olmayan bekleyiþler uzanýyordu gölgemizin dibinden gökyüzüne, gökkuþaðýnýn ardýnda ansýzýn beliriyor, yaðmurlarý tekrar ve takrar yaný baþýmýza topluyor…
Gök gürlemesin artýk, karanlýkta yalnýz baþýna aðlayan bir çocuk belirmesin rüyalarýmýn derinliklerinde bir yerlerde, özlediklerim dindirsin hasretimi, bitmemiþ düþüncelerim, nihayete ersin artýk… Bulutlar, çekilin artýk üstümden, yýllardýr geciken güneþim doðsun, sitemlerim savrulun artýk, þu bitmeyen çilelerimin günü dolsun…
Sanadýr yazýlarým. Yýllar boyu cebimde biriktirdiklerim, sanadýr! Güvenilmemek yaradýr benliðimde, beklemek ise alýn yazým. Gitme demeyeceðim bu defa, ama bil ki nereye gidersen git, seninle bende geleceðim. Kalbine yeniden umut koyup, beni sevmeni umut edeceðim…
Kafaný kaldýr, gökyüzüne bak! Düþün sonra hayat nedir diye. Sonra hüzünlerin, acýlarýn gelsin aklýna, kederlen yine ama devam et düþünmeye, sonra beni düþün. Kapýnda kaç zamandýr beklediðimi düþün, bunca zaman sonra sana dönmemi saðlayan nedir düþün, seni mutlu görebilmek için feda edebileceklerimi düþün.
Ara sor, ama bil ki bulamazsýn, senden kopan parçalarýn bir yarýsý bende, uðraþsan da onaramazsýn. Zaman her þeyin ilacý derler ya, bir türlü inanamazsýn. Eksik bir parçasýn yüreðimin derinliklerinde, ne koyarsam koyayým dolmayan koca bir boþluk gibi sanki yokluðun, umut biriktirmeye yer kalmamýþ yanýnda, dolmuþ taþmýþ yüreðimin her yeri kederle…
Tanýdýk kuþ cývýltýlarý bile çalmaz oldu kapýmý, hüzün dolu gökyüzü benim için aðlýyor artýk. Sen yoksun yanýmda, özlediðim, beklediðim ve tek sevdiðim, sen yoksun yanýmda! Sana gitme demeyeceðim bu defa, bilmiyorum ne olur, bilmekte istemiyorum açýkçasý, savrulup bir yaprak gibi rüzgâra, bana sadece kaderimin gösterebildiklerini göreceðim, ama gitme demeyeceðim bu defa…
Mahremdi birlikte nefes alýþýmýz bile ya da almak isteyiþimiz. Sonuç yoktu, geliþmesiz sonuçlara ulaþýlamýyordu, giriþ olmadan geliþmede olmuyordu çünkü. O gitmiþti, yine gitmiþti. Bunu kaç kere yaptý bilmiyorum. Yarý yolda býrakýp her þeyi, her zaman en iyi yaptýðý þeyi yapmýþ ve gitmiþti, bitmeyen günlerimiz, yaþanamayan sevilerimiz vardý oysa ki, ama o gitmiþti!
Bugün mü günahkar, yoksa yarýnlar mý bundan sonra. Kadehlerin dibini görüp efkarlanmak mý günah yoksa. Günlerini ona adayýp, gecelerinde de onu düþünmek mi günah? Bazý þeylerin anlamýný bir kere daha düþünür oldum, mahremiyet mi yoksa deli gibi seviþmek mi günahtý?
Gizliydi belki de her þey, derinlerde yaþanýlan ama bir türlü açýða çýkmayan. Yýllar boyu beklemek ya da sevdiðini söyleyemeden her gece yastýðýný ýslatmak mýydý sevmek? Gözlerini tavandan ayýrmayýp, onun sevdiði þarkýlarý düþünmekti belki de, umudunu yitirmeyip, bir gün her þeyin güzel olacaðýna inanmaktý belki de, bilmiyorum…
Ölen ölür kalan saðlar bizimdir derler ya, hiç saðýn kalmadýðý bir savaþtý bu. Yüreklerde oynanýlan kýþkýrtýcý oyunlardý tamamý. Ne bir kazanan ne de bir kaybeden vardý, her þey bir oyundu ve her güzel þey çabuk biterdi. Uzanýp giderken, bir sahil kenarýnda kumlarýn üzerine, ansýzýn bir dalganýn gelip çarpmasý gibiydi gidiþi. Yine de, yapacak bir þey yoktu, gitmiþti…
Söylediklerini düþünmekti en acý olaný, gitmem gerek deyiþini duymaktý yakýp kavuran içimi. Oysa onu mutlu görebilmek için feda edebileceklerimi hayal bile edemezdi, çünkü gitmiþti…