Sokaktayým, yürüyorum bir sürü düþünce gelip gidiyor aklýma. Yazdýklarým mesela...Çok istediðim halde baþlayamadýðým ya da baþlayýp da devam edemediðim bir sürü yazým var. Hatta ilk cümlesini iki yýl önce yazýp orada kalan ve sonrasý ancak iki yýl sonra gelen ve henüz roman mý olacak
öykü mü tereddüdünü yaþadýðým daha doðrusu bilemediðim bir denemem de öyle duruyor yazýlmaya baþlanmýþ üç beþ sayfa.

Yalnýzlýðý yazmak istedim çoðu kez yazýp yazmama tereddüdünü yaþadým hep. Hani Özdemir Asaf'ýn 'yalnýzlýk paylaþýlmaz paylaþýlsa yalnýzlýk olmaz' dediði gibi. Yazýnca büyüsü bozulur mu diye korktum yoksa aslýnda o ana kadar farkýna varmadýðým bazý þeylerin yazarken veya baþkalarýna aktarýrken
birdenbire farkýna varacak olmam mýydý beni korkutan ya da hiç bahsetmesem zaten aslýnda yoktular düþüncesi mi? Kalabalýðýn ortasýnda, evinde, ailenin veya dostlarýnýn yanýnda, kendini dinlediðin anda birden beliriveren ve aslýnda o anda olmamasý gereken duyguyu hissediyor olmak mý koyacaktý
bana yazarken, bundan mý kaçmýþtým onu da bilmiyorum. Sokakta yürürken bunca kalabalýðýn arasýnda birden gelivermiþti yine o duygu, birazdan içeri gireceðim evin kapýsýnda da býrakmayacaktý
yakamý ve ne kötüdür ki içeriye girince daha da artacaktý.
Geldim evimin -ne kötü ki evimizin bile diyemiyorum- bulunduðu sokaða. Evim orada duruyor, apartmandan içeriye giriyorum basamaklarý çýkýyorum birer birer ve anahtarýmla açýveriyorum kapýyý. Ne kadar isterdim kapýyý açaným olsun sarýlsýn boynuma 'iyi ki geldin' desin, içeriden mis gibi yemek kokularý gelsin ya da 'hayatým hadi bugün dýþarýda yiyelim' desin kadýným. Giriyorum içeriye... Evim biliyorum mutlu olmalýyým evim olduðu için en azýndan; ama deðilim.
Bunca çabuk yitirmeseydik yaþadýklarýmýzý, çekip gitmeseydi bunca ya da git o halde demeseydim ben, durur muydu acaba? Paylaþýr mýydý yaþamýmý eskisi gibi yine? Ne zaman baþladý bu duygu ya da hep buradaydý da O gidince mi vardým farkýna yeni kadýným yalnýzlýðýmýn?
Recep geldi aklýma, çok okurdu, dostumdu; okudukça insanlardan uzaklaþtýðýný kendi kendine ördüðü bir kozanýn içine hapsettiðini söylemiþti bana üniversitedeyken.
O zamanlar adlandýramadýðým nedenini bulamadýðým yalnýzlýk duygumun, çok okudukça, insanlarla konuþacak, hele de konuþacaklarýn okuduklarýný paylaþamadýðýn insanlar olursa, ortak nokta bulamamaktan kaynaklandýðýný fark ettim. Normal insanlarýn konuþtuklarýný konuþamýyor veya normal insanlarla konuþacak ortak nokta bulamamak beni o dönemde oldukça yýpratmýþtý.

Þimdilerde otuzlu yaþlarýmýn baþýndayým ama düþündükçe üniversite yýllarýmda da otuzlarýmdaydým diyorum ya da þimdilerde onsekizimdeyim hala ve nedendir bilinmez yine kozalar, yine duvarlar örüyorum çevreme. Bu kez olayýn okuyor olmakla da çok ilgisi yok. Hatta bu kez duvarlar ve kozalardan daha somut bir þeyler var sanki ya da yok...
O yok çünkü... Bu kez uçurumun baþýndayým ve daðlara baðýrýyorum “hey” diye istediðim sesimin ekosunu almak aslýnda ama bir yandan da biliyorum karþý tarafta birinin olduðunu ya da
olmasý gerektiðini. Birden býrak karþý taraftan gelecek "hey"ime "hey"i kendi "hey"im de soðruluyor sanki. Tanrým ne büyük yalnýzlýktýr bu. Balkona çýkýyorum dýþarýsý gündüz olmasýna raðmen niye bunca kararmýþ ki...

Aðlýyorum birden hýçkýrýklara boðuluyorum -anam öldüðünden beri ilk kez gözyaþlarým böylesine özgür dýþarý çýkmak için kaçarcasýna uzaklaþýyorlar gözlerimden- yaðmur baþlýyor anlayamýyorum yüzümü ýslatanýn gözyaþým mý yaðmur mu olduðunu... Baðýrýyorum var gücümle HEEEEEEEEEEEEY... Yok
iþte, yine yok, ekom bile yok... Birden býrakýveriyorum kendimi soðrulan sesimin gittiði yöne doðru, düþüyorum, düþüyorum, düþüyorum...

Sonra kan ter içinde uyanýyorum.