Yine sabah olmuþtu iþte. Saat tam altýyý gösteriyordu. Gözleri birdenbire açýlmýþ ve masanýn üstünde duran küçük kýrmýzý saate baka kalmýþtý. Bütün gece uyuyamamýþtý. Fakat gözleri buna daha fazla dayanamayarak sabaha karþý kapanmýþtý. Gözünü açtýðýnda, bir saattir uyuduðunu fark etti. Yavaþça doðruldu yataðýndan. Uyumak istemiyordu. Kalktý, yüzünü yýkadý. Kafasýný kaldýrýp aynaya baktý. Aynada gördüðü yüz çok yabancýydý. Günlerdir uyumayan gözlerinin altý kararmýþ ve yüzü çökmüþtü. Üstelik en son aynaya baktýðýnda bu kadar zayýfta deðildi. Düþündü. En son iki gün önce bi þeyler yediðini hatýrladý sonra. Evet, evet hatýrlýyordu. Bir simit almýþtý köþedeki simitçiden iki gün önce.
Yaklaþýk bir aydýr böyleydi. Unutmuþtu uyumayý, yemeyi, içmeyi… Sabaha kadar uyuyamýyor, sabaha karþý bir ara uykuya dalýyor ve ansýzýn uyanýyordu. Sonra kalkýp giyiniyor ve erkenden yola koyuluyordu. Çalýþtýðý yere varana kadar yaklaþýk bir saat boyunca yürüyordu. Ortalýk henüz aydýnlanmamýþ oluyordu. Karanlýk odasýndan çýkýyor, karanlýk sokaklarda yürüyordu. Ufak bir ayakkabý atölyesinde çalýþýyordu. Atölye bir binanýn zemin katýndaydý. Karanlýktý. Akþama kadar çalýþýp, akþam güneþ battýktan sonra yola koyuluyor, karanlýk sokaklardan, karanlýk odasýna dönüyordu. Uzun süre olmuþtu günýþýðýný görmeyeli. Odasý kara, sokaklar kara, elleri karaydý. Yürürken kafasýný kaldýrmýyor, önüne bakarak yürüyordu. Korkuyordu insanlardan, bakýþlardan.
O akþam da iþten güneþ battýktan sonra çýkmýþ, kafasý önünde evine doðru yürüyordu. Sabahtan beri aðzýna bi lokma girmemiþti. Köþedeki simitçiden bir simit alýrým dedi kendi kendine. Yaðmur yaðýyordu. Az sonra yaðmur þiddetini arttýrmaya baþladý. Adýmlarý hýzlanmýþtý. Nihayet simitçinin oraya vardý. Simidini aldý ve yutkunarak ilk ýsýrýðý attý. Yaðmur iyiden iyiye bastýrmýþtý. Evinin olduðu sokaða dönmeye birkaç adým kalmýþtý. Tam sokaða dönerken birden sarsýldý ve geri doðru sendeleyerek yere düþtü. Elindeki simiti sokaðýn diðer tarafýna doðru yuvarlanýrken, o öylece bakakalmýþtý bir çift güzel göze. Kýz da sendelemiþ fakat düþmemiþti. Kýsa bir süre baktý kýzýn kara kara gözlerine. Birden bir korku sardý yüreðini, kalbi duracak gibiydi, kalkýp kaçmak istedi. Korkmuþtu. Bedeni soðuktan titriyordu ama ya yüreði… Sonra kýz aniden hýzlandý, koþar adýmlarla kayboldu yaðan yaðmurun içinde. Adam öylece bakakaldý kýzýn arkasýndan, oturduðu yerde. Sonra yavaþça topladý kendini, ayaða kalktý, boþ bakýþlarla evinin yolunu tuttu. On, onbeþ adým yürüdü, tekrar arkasýna döndü, baktý. Kimseler yoktu karanlýk sokakta. Gördüðüm o kara gözler hayal miydi, yoksa açlýk baþýma mý vurdu diye geçirdi içinden. Sonra sokaðýn diðer tarafýna geçmiþ simide gözü iliþti ve bu bir rüya deðildi dedi kendi kendine. Odasýna girdiðinde sýrýlsýklam olduðunu fark etti. Aldýrmadý, pencereye doðru yaklaþtý ve biraz önce kýza çarptýðý yere doðru baktý. Kýzýn kara kara bakan gözleri gitmiyordu gözlerinin önünden. Sonra cama vuran yaðmurun aþaðý doðru süzülüþüne baktý. Ne kadar da güzel yaðýyordu. Biraz önce korkarcasýna kaçýyordu yaðmurdan ama þimdi ne kadar da güzeldi izlemesi bi camýn arkasýndan. Kýzýn arkasýndan bakarken de hissetmiþti ayný duyguyu. Göz göze geldiklerinde yüreðini anlamsýz bi telaþ, korku kaplamýþ, koþarak uzaklaþmak istemiþti. Ama arkasýndan bakarken ne kadarda güzel görünüyordu gözüne ve ne kadar da rahattý yüreði. “Aþk ve yaðmur ne kadar da benziyorlar birbirlerine” diye söylendi. Ýkisinin de içine düþtüðünde bir titreme kaplar bedenini, sýrýlsýklam olursun, koþarak uzaklaþmak, saklanmak istersin bir kuytuya. Titremen yavaþ yavaþ geçer, rahatlar bedenin, çünkü kurtulmuþsundur yaðmurdan artýk. Ardýndan, izlemeye koyulursun yaðan yaðmuru. Ýzlemek güzeldir içinde olmayýnca, saklandýðýn köþeden yaðmuru ve aþký.
Neden kaçýp kurtulmak ister insan, deðerini bilemez tamda içindeyken güzelliklerin….