annem "akýýýn hadi yemek hazýýr!!" dedi.aðzýmdaki sakýzý sakýzýn içinden çýktýðý kaðýdýn içine koydum.
"tamam annecim(anneme annecim derim!) geliyorum" dedim.elimi yýkadým.masaya oturdum.yemekte makarna
ve köfte vardý.bir de çorba.çorbayý sevmem ama yine de içtim çorbadan da azýcýk.sonra gidip tabak deðiþtirdim.
içinde çorba içilmiþ bir tabakta makarna yiyemem.tabaðý anneme uzattým.annem biraz makarna ve köfte koyduktan sonra
"yeter mi?" dedi."yeter" dedim.biraz daha koydu "yeter" dememe raðmen.babam "bugün okulda ne yaptýnýz?" diye sordu.
"ders" dedim.yemeðimize devam ettik.bir anda midemde birþeyler olmaya baþladý.sofraya istifra(neden istifra diyorum ki
basbaya kusacaktým) edeceðimi sanýp banyoya koþtum.banyoya geldiðimde hiçbirþeyim kalmamýþtý.biraz
bekledim.kusmadým.bir ses duydum klozetin içinden.sifonu çektim.ses kesilmedi.azýcýk yaklaþtým klozete.
"baksan da göremezsin çünkü görmek istemiyorsun" dedi biri."üstünüze iþemeden gidin klozetimden" dedim.
"üstüme iþeyemezsin çünkü çiþin yok" dedi.aman allahýmdý.nerden bilmiþti çiþim olmadýðýný.iyi bir tahmin
miydi sadece?"kimsin sen?" dedim."ben senden baþkasý deðilim" dedi."sen neysen ben de oyum, tahmin et
sence ben kimim?".durdum.dururken düþünüyordum.birden hiçbirþey görmediðimi farkettim."neden her yer
karanlýk?" dedim."zaman durdu" dedi."kimsin sen?" "benden ne istiyorsun?"."ben senin ruhunum..."."ne?
anlayamadým..sen benim içimde deðilmiydin?"."unuttun mu aðaçtan düþtüðün o günü..hani yukarda sana ait
birþeyler kalmýþtý..iþte o benim.."."ne?bu kadar kolay mý ruhun bedenden ayrýlmasý?"."evet bu kadar kolay".
"peki benden ne istiyosun?"."benimle gelmeni"."nereye?"."bir soru daha sorma..sadece benimle gelecek
misin gelmeyecek misin?"."geleceðim" dedim þuursuzca.sonuçta o benim ruhumdu.ona güvenebilirdim.
"yarýn kahvaltýdan sonra" dedi.gitti.

ertesi gün uzun bir kahvaltý ettim.kimseye veda etmedim.nasý olsa ruhum zamaný durdururdu..sofrayý
toplarken kusacak gibi oldum.klozete koþtum yine.sonra geçti.ruhum gelmiþti."hadi" dedi."gidiyoruz.."
etraf karardý.olduðumuz yerden uzaklaþmaya baþladýk hýzlýca.ruhumu görmüyordum ama hissediyordum.
çok hýzlandýk.ben gözlerimi kapattým nasý olsa birþey görmüyordum."aç gözlerini" dedi ruhum.yavaþ ama
kararlý bir þekilde açtým gözlerimi.eski evimizin bahçesindeydik.erik aðacýný gördüm.yerde kanlar içinde
yatan bir çocuk gördüm.annemi gördüm.babamý gördüm.çocuk cesedinin yanýnda kendilerini yýrtarcasýna
aðlýyorlardý.usulca yanlarýna yaklaþtým.babamýn omzuna dokundum.anneminkine de.farketmediler.çocuða
baktým."!!!!!!!!bu beniiiiiiimmmmmmmmm!!!!!!!!!!" diye baðýrdým.ruhum geldi yanýma."evet bu sensin.."."nedir
bu?þaka falan mý?" dedim."hayýr" dedi ruhum."aslýnda benden ayrýldýktan sonra hiç yaþamadýn..sen sadece
benim düþümsün.."."O YÜZDEN MÝ BU KADAR MUTLUYUM?!"(o yüzden mi hayat bu kadar silik insanlar
deðersiz ayrýntýlar önemsiz?...).














siz siz olun yüksek biyerlerden atlamayýn ya da düþmeyin..(yüksek biyerlerden düþerken ya da atlarken sizden
biþeyin yukarda kaldýðýný hisseder misiniz?)