Zeynep 15 yaþýndaydý birde kardeþi vardý Özge.Ailesiyle beraber Ankara'da yaþýyordu.Her kýþ olduðu gibi yine soðuk ve karlýydý Ankara.Çocuklar dýþarýda karla oynuyordu.Kahkahalarý ise camlar delip Zeynep'in kulaðýna gidiyordu.
Ama o mutsuzdu,hayattan,yaþamaktan,herþeyden.Her zaman yüzünde acý bir gülümsemeyle dolaþýrdý.Arkadaþlarý yoktu.Daha doðrusu kendisi istemiyordu.Onun için arkadaþlýk,dostluk birþey ifade etmiyordu.Oysa Elif onunla arkadaþ olmak istemiþ Zeynepse ona;
-''Ben arkadaþ aramýyorum''demiþti.
Ailesi bu duruma alýþmýþtý.Onlar canlarýný verebilecek kadar çok seviyorlardý kýzlarýný.Daha fazla üstelemeyip Zeynep'in zamanla düzeleceðine inandýlar.
Kardeþi Zeynep'in aksine ne kadar mutluydu.Henüz 7 yaþýndaydý.Sürekli oynayýp gülen biriydi o.Belkide Zeynep'in sessizliðini Özge'nin kahkahalarý bastýrýyordu anne babasýnýn beyninde.
Zeynep her zaman yaptýðý gibi montunu giyip çýktý evden ve yürümeye baþladý.Etrafýna uzun uzun baktý!Ýnsanlarýn öyle bir koþuþturmasý vardý ki kafalarýný kaldýrýp etrafa bakmýyorlardý bile.Onlar hayatýn kuklasýydýlar sanki.Hareketleri,yürüyüþleri iple baðlýymýþlar gibi.Zeynep için bu koþuþturmalar anlamsýzdý.
Yürümeye yolda devam etti.Hiçbirþey düþünmeden,nedensizce hergün yürürdü böyle.Bir an durdu ve saate baktý.17:30 olmuþtu saat.Hava kararmaya baþlýyordu,üþümüþtü.Ýçini bir ürperti kapladý arkasýna döndü ve gelen kamyonu görmesine fýrsat kalmadan kamyon onu altýna aldý.Zeynep artýk hayatta deðildi.Hastahane'ye yetiþtirilemeden olay yerinde kan kaybýndan ölmüþtü.Olay yerine ailesi çaðýrýlmýþtý hemen.Hepsi periþandý aðlýyordu.Özge kafasýný annesinin karnýna gömmüþ bir þekilde aðlýyordu.Kendini bir rüyada olduðuna inandýrmaya çalýþýyordu.Ablasýný gördü bir an, kendisine doðru yürüyordu.Özge'nin yanýna geldi ve kardeþinin baþýný okþamaya baþladý''Herþey düzelecek ben yine senin yanýnda olacaðým ama sus kimseye söyleme'' diyordu.Ardýndan yok olmuþtu.
Eve geldiler Özge pencerede ablasýný bekliyordu ama gelmedi ya da Özge gelmediðini sanýyordu.Çünkü Zeynep hep evdeydi.Ailesini izliyordu ama hiçbirþey yapamýyordu.Dokunamýyor annesine sarýlýp ben burdayým diyemiyordu.Ne kadar üzüldüklerini gördükçe kahroluyordu.Çok piþmandý yaþadýðý zamaný deðerlendirmemiþ,ailesini üzmüþ ve yakýnýndaki herkesi kýrmýþtý.Ama yapýlacak hiçbirþey kalmamýþtý.