karanlýða kalma dendi hep
ben hep geç kaldým
seyrettim güneþi geç batsýn diye
kelimeler biriktirdim
konuþma fazlalardan kalma
sen anlamazsýndan kalma anlamlar
burnumu soktum hep bir þeylere
kolayca sýðýverdi
yalansýzlýktan olsa gerek
ben hep güzel koksun istedim hayat


inanmadým leylek hikayelerine
ki hep karýþtýrdým onlarý martýyla
beni getiren aþktý
aþk
çok numara varken herkesin aklýnda
sadece dostlara yetti hafýzam
en küçük yatýrýmcýsýydým hayatýn
hep uzun vadeli

sevmezdim sütü
aslan bilirdim en güçlü hayvaný
tuttururdum içimden
ancak onun sütünü içerim diye
uçak yapýp yollanýrken boðazýma yemekler
ben deniz yolunu sevdim hep
uzun süren
balýklý
rüzgarlý

sarhoþ bir bilinçaltý iþte þimdi þu masa

boðazda
güneþ geceye batýrýrken dikenlerini
camýn bir tarafýnda
denize yollu biz
diðer tarafýnda
denizde yollu tankerler
rüzgara karýþmýþ balýk
üzerime sinmiþ aþk kokusu
güzel kokuyor hayat
örtü bembeyaz masada
aþk ve dost beyazý
yýldýzlar sahne alýyor ufaktan
sahnede parýldýyor anlam
rakýmýn ucunda kelimeler
asla geç olmuyor
geçiyor zaman

bir tek
bir tek bu kahvenin açýklamasý yok
olsa likör de vereceklerdi zaten