Bir merdivenin basamaklarýnýn hep birbirine benzeyeceðini düþünürdüm. Ayný uzunlukta olurlar derdim. Fakat bizim evin yakýnlarýndaki bir merdivenin basamaklarýný görünce basamaklarýn birbirinden çok farklý olabileceðini anladým. Basamaklarýn biri diðerinden beþ kat daha uzun olabiliyordu.
     Hayat da bu merdivenler gibidir. Bunu anladýðýmda daha önce yaptýklarýma çok piþman oldum. Hayat çýkýlmasý gereken, zaman zaman ikiye ayrýlan ve bize bu ayrýmlardan birini seçtiren, basamaklarla dolu bir merdiven olarak insanýn karþýsýna dikiliyor. Bu basamaklardan çoðu kýsa olsa da hiç hissettirmeden beþ kat uzunluktaki basamak insanýn karþýsýna çýkýyor, onun tökezlemesini, bazen düþmesini ve hatta bazen kendisini yaralamasýný saðlýyor. Ama bazen ne beþ kat ne de bir kat uzunlukta olan; iki, üç ve dört kat uzunlukta olabilen basamaklar da oluyor.
     Doðumumdan bu yana basamak çýktým durdum. Basamaklarý çýktýkça yenileri geldi. Ne beþ kat ne de bir kat uzunlukta olan sekiz basamaðý çýktýktan sonra merdivenin devamýný çýkmamý saðlayacak beþ kat uzunluktaki bir basamaðý da geçtim. Artýk basamaklarýn hep kat uzunlukta olacaðýný düþünmüþtüm. Ne de olsa sekiz basamaðýn devamý olan en büyük uzunluktaki basamaðý zorlanmadan, bir kere bile tökezlemeden çýkmýþtým. Fakat þimdi önümde kaç kat uzunlukta olduðunu bilmediðim basamaklar dikilmiþti.
     Ýlk baþta bu basamaklar en küçük, umursanmayacak kadar küçük gibiydi. Kolayca çýkýyordum basamaklarý. Ama bir süre sonra bu basamaklar beni çok zorlamaya baþlamýþtý. Basamaklar zorlamayla kalmayýp tökezletiyordu da. Bu tökezlemeler gitgide çoðalýyordu. Bu tökezlemeler o kadar çoðaldý ki ilk gördüðüm ayrýmda çýktýðým basamaklarýn yolunu deðiþtirmeyi bile düþündüm. Fakat benim çýktýðým basamaklarý býrakýr, diðer basamaklarýn bulunduðu ayrýma saparsam daha çok zorlanacaðýmý, hiç tökezlemeden düþeceðimi anladým.
     Tökezlemeler artýk çok çoðalmýþ, beni düþürmeye baþlamýþtý. Merdiveni çýkmaktan sýkýlmýþtým. Tatsýz tuzsuz bir þey olmuþtu merdiveni çýkmak.
     Ýnsanlarýn merdiveni çýkarken yanýmda olup benimle birlikte o basamaklarý çýkacaðýna basamaklarda dikilip benim çýkmamý engellediklerini düþünüyordum. Özellikle birisinin o þekilde davrandýðýndan adým kadar emindim o zamanlar. Zaten bütün tökezlemeler ve sonrasýnda gelen düþmeleri bana o yaþatmýþtý. Diðer insanlarda bir yemekteki tuz ve biber olmak ister gibi hep birlikte merdiven basamaklarýnda dikilip beni düþürmüþlerdi. Fakat aslýnda onun ve diðer insanlarýn bana engel olmadýðýnýn, kendi kendime çelme taktýðýmýn farkýnda deðildim.
     Sonunda merdiveni çýkmayý tamamen býrakmak istedim. Çok uzun, bitmeyen uykuya kendi kendime dalmaya çalýþarak merdiven çýkarken en tehlikeli olan kazayý yaþadým; kendimi yaraladým. Fakat bize merdiveni çýkma imkaný veren ve çýktýðýmýz merdivenin ne zaman biteceðine kendisi karar veren, tüm merdivenlerin sahibi benim merdivenimim bitmesine izin vermedi.
     Merdiveni çýkarken yaptýðým kendi dikkatsizliklerim beni yaralasa da merdiven çýkmanýn aslýnda çok güzel bir nimet olduðunu en sonunda anladým. Bana engel olmaya çalýþtýklarýný düþündüðüm kiþiler artýk benimle kol kola, sohbet ederek merdiveni çýkmaya baþladýlar. Eninde sonunda herkesin bu merdivenlerdeki ayrýmlarda farklý basamaklara gideceklerini biliyorum. Merdivenin bittiðinde sevdiklerime kavuþacaðýmý da...