ne ölümler gördüm
gerçek bir sokaðýn telaþýnda yitip
karanlýða uzun soluklu öpücükler kondurdular...
veremli yastýðýmýn baþucuna konduðunda serçe
düþündüm...
ilkbaharý okþayýp buluta sardýlar...
öyle ölümlerdi iþte
yangýn avlularýn çok eski köþelerinde
birbirlerinden kaçtýlar...

belki sorumsuzlardý sorulara
keder sözcüðünden ucuz cümleler kurarken
akþamcý þairleri
dövüþtüler, tümcelerin yokluðunda karanlýklarda
kimselerin bilmediði giz deðildi ve
hiç kimseler, sadece düþünmemiþti
bir giz varsa ölüm deðil,
þiirdi...

ne ölümler gördüm
aþktan kaçarken virgüle tutundular
aðýzlarýnda þuursuz küfürlerdi
ve hep zavallýydýlar
ne ölümler gördüm
altý üsütü bir ayrýlýk kadar basittiler...