Son nefesim bekliyor beni, son sözlerim dökülüyor dudaklarýmdan.
Maksadým üzmek deðil, sadece son defa sorgulamak seni,
Belki de kendimi…
Ne olacak hayallerimiz?
Bir kadeh rakýnýn hüzünlü bedenlerimizde dolaþmasý,
Sahte bir huzurun koynunda, bir hayalete sarýlýp,
Sensizliði yaþamak, sen yokken.
Bir gece yarýsý güneþten sonra, ölümden önce
Sensiz kollarýma gelmeni beklemezken
Kendimle son kez hesaplaþmak, belki de senle.
Son kez öldürmek kendimi, sahte de olsa.
Gözlerinin derinine bakmak ve derininde bensizliði görmek.
Sana acýmak, kendime üzülmek.
Bir damarýmý kesip beklemek tüm kanýmýn boþalmasýný.
Bembeyaz yüzümle gelmek sana, tertemiz.
Sonra seni terk etmek sevgime.
Ýçine solmayan çiçekler ekmek, onlarý yokluðumla sulamak.
Dikenlerin eline batmasýna sevinmek,
Aklýna her geliþimde gözlerinden bir þeyler almak,
Gecene her giriþimde ömründen çalmak biraz.
Beni her öldürüþünde seni biraz daha sevmek.
Minicik yüzünün solduðu fotoðrafý milyonlara ayýrmak,
Her damla yaþa bir parça gelecek þekilde parçalamak seni
Peki hayallerimiz ne olacak?
Ýþte son demi dünyanýn ve tek anýmsadýðým,
Ellerine batan dikenler ve kalbimden akan kan.