Ona aþýktým, gerçekten. Ama ne zaman bitti, nasýl bitti bilemedim. Ama bittiðini bildim. Þu yanýmda yatan adam ne zaman benim için bir fazlalýk olmuþtu, ne zaman yellenmesi gözüme (daha doðrusu kulaðýma) batar olmuþtu? Ne zaman "aman gene geldi" demeye baþlamýþtým. Aþk bitmiþti. En zor þey ölen aþkýn cenazesini kaldýrmaktýr. Kimse ilk söyleyen olmak istemez. Kimse ileride olacaklarýn mesuliyetini tek baþýna almaya cesaret edemez. Ya mutlu olmazsam korkularý hop deyip dümeni ele alýr. Ben de söyleyemedim ve böylece iki yýl daha geçti ve bir gün hangimizin ilk söylediðini fark edemeyeceðimiz bir kavgada ayrýlmayý telaffuz ettik. Telaffuz ettiðimiz sözcük soðumadan da ayrýldýk. Biz de albümlerdeki ikili resimleri temizledik. Ortak anýlarý olan eþyalarý tanýdýklara ya da eskicilere verdik. Veremediklerimizi elden geçirdik. Aþký kazýdýk tüm gücümüzle. Geride hazýmsýzlýk yaratan, midede mi kalpte mi olduðu belli olmayan bir yumru kaldý. Sert, taþ gibi. Ruh eþi, hayat arkadaþý sözlerini duyduðunuzda bu yumru kendini hatýrlatýr. Bilirsiniz artýk aþýk olmadýðýnýzý ve bilirsiniz aþký kaybettiðinizi.