Oysa bizim
paylaþacak ne çok þeyimiz vardý
diðer insanlar ile
siyah derili bir Afrikalý
ya da sarý ýrktan bir delikanlýyla
sade insanlar mý
baþka baþka yaratýlmýþlar
bazen bir kuþ ile bir kediyle
veya kanatlarý sarý bir kelebekle
kimi zaman sessizlik dolu bir ormanda
bir sincap ile ya da bir geyikle...



ayný türküleri söyler ayný aðýtlarý yakarýz
elimizden uçup da ahrete göçenlere
ayný göðün altýnda dinleriz hasret türkülerini
o yanýk yanýk uzun havalarý...



umutlarýmýz sevinçlerimiz
ayný sýralarda oturan
çocuklarýmýzýn okul arkadaþlýðý
bastýðýmýz topraklar soluduðumuz hava
Çanakkale'de
uðruna þehit verdiðimiz evlatlarýmýzýn acýsý...



gökte ayný hilale bakarken
kimimiz Anadolu'dan kimimiz Akdeniz
kimimiz Ege'den
kimi karpuz, kimi fýndýk
kimi buðday yetiþen o güzelim þehirlerden...



her þehre ayrý ayrý göz kýrpardý hilal
her þehide örtü olurdu al bayrak
ayný suda yýkanýp
ayný çaylardan derelerden atlayarak
yine kenetleneceðiz bütün kem gözlere inat...



yine de bizim paylaþacak ne çok þeyimiz var
gözlerinde öpelim yine barýþýn
ve þunu unutma aziz vatan
düþmana asla býrakýlmayacak
ne þimdi ne baþka bir zaman tek bir karýþýn...