Sen Afrikalý çocuk,
Bu gün açsýn biliyorum,
Ayaklarýn saðlam basmýyor yere,
Sen den özür diliyorum.
Karnýn doyduysa bir kuru pirinç lapasýyla,
Hayatýn yine de pamuk ipliði,
Nerede kodamanlar,nerede insanlýk.
Hangi denizde boðuldun,
Hangi çiçeklerde soldun,
Barutun zaten bir atýmlýk...
Ne zaman güldü yüzün,onu sormayacaðým.
Saklýsýn Karakýta'nýn bir yerlerinde...

Oysa birazcýk umut;
Görmek istediðim gözlerinizde...

Sen Asya'nýn mazlum milletlerinin vatandaþý,
Adýn Vietnam'lý,ya da Afgan'lý,
Belki Pakistan'lý,Azeri ya da Ýran'lý,
Ýyi dayanýyorsun,omuzunda bu kadar yüklerle,
Dertlere,sýkýntýlara,çilelere...
Savaþlar hiç eksik olmuyor,
Nedense güzelim ülkelerenizden...
Bunu tersine çevirmek,
Bu yazgýya boyun eðmemek,
Belki de ellerinizde...
Benim tek isteðim sizden...

Birazcýk umut;
Görmek istediðim gözlerinizde...

Bizler yýkýlmadýðýmýz zaman,
Dik durduðumuz zaman,
Kendilerini yiyip bitirecekler...
Ýncil'leri ile geldiler,
Ýnci'leri alýp gittiler...
Sular ters akacak belki daha sonra...
Araþtýrýn,bulun kendiniz iþleyin,
Neler neler var ellerinizde...
Benim tek isteðim sizden...

Azýcýk umut;
Görmek istediðim gözlerinizde...

Sen Güneydoðu'mun garip vatandaþý,
Çoluðu,çocuðu,kadýný,
Kimse aðzýna almasa da adýný,
Unutsa da zaman zaman seni devletin,
Okuyamasanda, aydýnlanamasanda,
Vekillerim seni,
Seçimden seçime hatýrlasa da,
Bunda birazcýk suç bizlerinde...
Benim tek isteðim sizden...

Birazcýk umut;
Görmek istediðim gözlerinizde...