Öyle durmuþum mutfakta, gece sessizliði hakim her tarafta. CBSO Konseri de yok. CBSO'yu biliyorsunuz sanýrým Cýrcýr Böcekleri Senfoni Orkestrasý, onlar konserlerini hep de yazýn verirler. Konser verdikten on beþ gün sonra da mortu çekerler. Gecenin içinde tek ses buzdolabýnýn výzýltýsý... Hayýr bir de selam veriyorum buzdolabýna, almýyor haspa... Masaya dirseklerimi dayamýþým, yazýmý yazmaya çalýþýyorum, tabi benim ile beraber kalemimde çalýþýyor. Kalemim tam bana göre, tam benim kalemim. Býyýk altýndan o da gülüyor bana ''Ahanda bu Ahmet Aðabeyim beni ne de seviyor.'' diyor. Tezgahýn üstünde bir dolu mutfak gereci. Pencereden sarkan ince tüller. Onlarda bir genç kýzýn saçlarýndan koparýlmýþ olsa gerek. Bu arada çantamdan çýkardýðým üç tane kitap feryat figan bana sesini duyurmaya çalýþýyor. ''Madem eve getirdin bizi iki okuyup niye býrakýyorsun?'' diyorlar... Haklýlar hem vallahi hem de billahi! Oku oku bitmiyor ki her okuma daha sonra baþka bir okumayý gerektiriyor. Ne yapalým kaderimiz okumak ve yazmak. Yakýnmýyorum kesinlikle. Ne güzel bir kader bu bize Yüce Yaradan tarafýndan bahþedilmiþ...


Of ki of durmadan yazýyorum on dakikadýr, elimde yoruldu ama yine de durmak yok yola devam. Gülse Birsel'in dediði gibi ''Bu memleketi ben kurtaracaðým.'' Yok, yok yine de ýsrar etmiyorum, siz veya bir baþkasý da kurtarabilir, biz geçmiþte çok kereler kurtarmýþtýk. Ekonomiyi rayýna oturttuk, anarþiyi sonlandýrdýk, dýþ borçlarý sýfýrladýk. Yaptýk bunlarý sanal olarak, o da zaten çok banal olarak yerini aldý hayatýmýzda...


Mutfakta dikilip durmaktan yazý nerelere geldi yahu hiç farkýnda deðilim bende... Bay Küçük, ben ona hep öyle derim. Benim çocuklardan birisi deðil caným, anlayýn iþte mutfaktaki televizyon ''Açsana Aðabey beni açsana'' diye dürtüp duruyor beni lakin ben yeteneksizin birisiyim, ayný anda üç iþi birden yapamýyorum. Bizim haným bu konuda çok maharetlidir, zaman zaman üç, dört, beþ hatta on iþi birden yapar. On parmaðýnda on marifet varda diyebilirsiniz... Çorba karýþtýrýrken, ayný an da telsiz telefon ile konuþup, mutfaktaki televizyondan müptelasý olduðu diziyi izlerken, oðluna ayrý bana da ayrý cevap verme yeteneðine sahiptir...


Koltuðun yanýnda beyaz renkli kalorifer peteði, komþular bunlar. Biz yattýk mý gece sessizliðinde, kesin bunlar ayaklanýp, sohbet bile ediyorlardýr. Koltuk kalorifere ''Isýt beni anam.'' diyordur belki de, kaloriferde ''Yakarým seni yakarým çýra gibi.'' diyordur herhalde... Yok, yok bir gece kalkayým da þu bizim mutfakta çaktýrmadan bunlarý bir izleyeyim...


Balkonun camýndan kendi resmimi görüyorum. El sallýyorum o da bana el sallýyor. Ben beni seviyorum demek ki yoksa niye el sallayayým kendime. Duyamadým. Sen de çok sallýyorsun be Ahmet Kardeþ mi, diyorsunuz...


Havalar yavaþ yavaþ ýsýnmaya baþlayýnca kedi köpek tayfasý da haliyle çoðalacak, sinekler ile birlikte, izdivaçlar da artacak. Þimdiden kedi köpek tayfasýna çýtlattým, aman ha aman, geçen sene ki gibi, kýz istemeye beni bulaþtýrmayýn, gidin kendi iþinizi kendiniz görün... Geçen sene beni aracý yaptý bu kedi tayfasý, sonrada bir sürü aile faciasý, iþin yoksa uðraþ dur mahkeme mahkeme... Dingil bu erkek kediler dingil, gül gibi kýzlarý, diþi kedileri býrakýp baþka kedilere gidiyorlar hýyarlar...


Bazen hýzlý yazdýðýmda kelimeler ile cümleler ara ara birbirine karýþýyor. Hýzlý yazmasam da aklýma gelen kelime ve cümle öbekleri uçup gidecek diye korkuyorum. Korkularýmý yenmem lazým. Yoksa, yoksa gidip bir psikologa, benim böyle bir korkum var diye anlatsam, iyi mi olur? O da ya tutar çocukluðuma inmeye kalkarsa. Kelime ve cümleler unutuluyor diye hiç çocukluða inilir mi? Hadi inildi, sonradan nasýl geri çýkýlýr? Ýþte orasý meçhul. Nasýl geçmiþte meçhul asker var ise, meçhul þair de olur mu?


Þimdi gördüm mutfak dolaplarýnýn kapaklarýný. Boy boy, sýra sýra sanki içtima alanýna dizilmiþ acemi askerler gibi... Saðdan saaaay diyeceðim, haným ile çocuklarda içeriden duyacak, bana deli muamelesi yapacak... ''Mutfak Dolaplarý Takýmý saðdan birer birer saaaay!'' Yok ya neler söylüyorum, onlar sayar mý? Yine iþ baþa düþtü ben sayacaðým. Kar yaðýnca da dýþarý çýkýp, çocuklar gibi ben kayacaðým...


Gece de ay da yok. Bulutlarýn arasýna girmiþ. Oysa ki bir iki selam, bir öpücük gönderirdim ona, azýcýk baþýný uzatsaydý bulutlarýn arasýndan. Hadi bana eyvallah kaçtým diyeceðim, biliyorum siz de ''Kaçma Allah'ýn emri ile git.'' diyeceksiniz. Þu KHK 'ler yani Kanun Hükmünde Kararnameler ile günleri otuz saate çýkarsalar da, altý saat uyusak, yirmi dört saat çalýþsak. Yoksa tersi daha mý doðru olurdu? Altý saat çalýþýp yirmi dört saat uyumak. Olmadý referandum yaparýz, Sine-i Millete gideriz...