Sen ayrýlýk þiirleri severdin, ben seni. Sen uzun soluklar alýrdýn maðazalarý gezerken, ben sende gözlerimi büyülerdim.

Hengâmesinde akarken cumartesi, akþam karanlýðýnýn kenarýnda soluklanýyorum, barlarýn sensizliði gizleyen soðuk yüzlerinde oturmak kuruyorum aklýmda. Bekleyenleri gelenden deðilim bu gece. Telinde eksiklik mi var yoksa hep mi böyle acýlý çalardý sazlar? Unutsun beklentisiz yalnýzlýklarýn dergâhý tüm balkonlar sevdiðimiz þarký sözlerini. Ayyaþlýðýma sýzacak hatýralar. Acýlý notalara yenik yüreðim yüreðini unutsun.

Sen Ýstanbul’un sevdiði kadýndýn, ben tutarsýz adam. Sen sarý bir yapraðýn düþüncesinde solardýn, ben sonbahardým ezelden solan.

Yalnýzlýðýmýn üzerine örtülen patiskanýn renginde sarhoþ olmanýn düþüncesi gelip gelip kýrýyor sana iç çekiþimi Ýstanbul. Ne zavallý duruyorsun gitmiþliðimin ardýndan. Ulu orta sevdim senin dar sokaklarýnýn duvarlarýnda hayallerimi dondururken zaman. Yüreðine düþtüðümde istiklal girdabýnda boðuldum, öldüðümü anlamadýn. Unutsun beni simitçilerin sesi, tarihi geçmiþ yaþlý gözleriyle bakan binalar. Unutsun ansýzýn sýcaðýmý terk etsin sabahlarý kahvaltýya oturduðumuz sedir. Pazar günlerinin tenhalýðý ýslak kalsýn hep, elim elini unutsun.

Sen istasyonlarda, limanlarda kalýrdýn gözlerin umutlu, ben sana giderdim. Kaçardýn bana ýssýzlýkta, ben seni bulurdum sevdanýn beþ halinde.

Ýlkten nan açlýðýma ortak oldu martýlar, sonra denizde hoþçakallarýma kanat salladýlar...
Sürgün günümün boz bulanýk telaþlarda tramvaylar dalgalandý üstüme. Sabýrsýz dalgalarýn getirdiði bendim, alýp götürdüðü sen. Bu gün Ýstanbul’a katil olacaðým, alnýma sýkýp tek kurþunu, bir yukarý bir aþaðý gideceðim insanlarýn meraklarýnda. Sokaðýn içine düþmüþ kemanýn sesinde kalýrým. Söyleyin gözlerinin tadýna doyamadýðým kadýným gözlerim gözlerini unutsun.

Sen yalancý bakýþlarýnla çýrýlçýplak kalýrdýn, kekeme yakarýþlarým olurdu benim. Mutsuz olduðun isteklerin olurdu, ben çaresiz ölürdüm senin mezarlýðýna.

Üzüldüm, sebebim çok. Çizgim kýrýldý nerede duracaðýmýn hesabýný tutmuyorum epey zamandýr. Ben sende koca bir hayatýn gözlerini kapattým. Yeminin keskinliðimi bu etimize dirhem dirhem acý eken. Mazinin ansýzýn yürümesidir damarlarýmýzda caný eriten. Mýh olup anýlara çakýlmaktýr geçmiþe yazýlmak. Ellerin ilkkez kendini feda etti þu yolun soðuðundan kaçarken, üzülmek aklýmda bitap düþmesidir mutluluklarýmýn. Ýstanbul þahit, istiklal þahit ve yine onlar ölü aþklara lahit. Nefesim tükeniyor çürümüþ toprak kurtuluþum, kurtulsun tenim tenini unutsun.

Seni sustu birden bire aniden Ýstanbul, nefesime jilet deðdi benim. Sen aðlardýn, arardýn belki de beni, yokluðumu kaydettim baktýðýn yerlere ben.

Yoruldum, sýradan aðrýdýr bu dizlerime vuran, omuza yüklenen adýndan kalan umutlarým. Kaybolmuþluðum kaybediliþini ortalýyor kan vuran beynim alazýna. Senden kalan miras gibi sokaklarý çiðniyorum, karýþýyorum uzak durduðumuz kalabalýklara. Yarý meczup yüzümün korkusudur insanlara deðen. Tiksiniyor büyük düþüncelerinde bu þehir benden. Ben hala ayný benim oysa ne çok tamlanýyormuþum resminin yanýna düþünce gölgem. Ortalýk baþýboþ kalmýþ hangi masada otursam karþýma düþüyor yalnýzlýðým. Tadýný unuttuðum öpüþlerinde kararan sokaklar düþman þimdi, en sitemkârýndan çýðlýklarýmla dudaklarým dudaklarýný unutsun

Sen gülerdin boylu boyunca, ben küfür oldum. Yýrtýcý yanýnla saldýrdýn, acýsýn diye vurdun. Ben sana vuruldum

Yakýndýr efkârýn sarmaþ dolaþ kenetlendiði deliliðim arayýp bulacak seni, geçecek bu acýnýn türkçesi. Ýstanbul mezarlýðýnda ha bir fazla ha bir eksik sözümüz geçecek, yazýlacak kaderin cilvelenmesidir bu. Saçlarýn daðýlýrsa rüzgârýn tutumsuzluðunda Ýstanbul dökülecek harap bitap, perdelerini kapatmýþ evlerin içine düþecek kor, çocuklarýn hayalleri kirlenecek. Sakinliðin içinde düþün avuntusunda kaldým, kolay deðil hiç kolay deðil, yine de varlýðým varlýðýný unutsun.

Sen mýrýldandýn sevdalý bir þarký, ben eþlik ettim. Sen “Adýyaman” derken, ben "habu akan dereler hep gözümün yaþidur” dedim.