SON KALE
Ateþten sýcak buzdan soðuk bir ruh
Boca ettin kanýný, tek istediðindi sulh
Çok gördü sana aðzý salyalý canavar
Haykýrdýn! onursuzluða boyun eðene yuh
Çoluk-çocuk, genç-yaþlý dahi boþaldý mektepler
Bir mahþer yeri ya Rab! farksýzdý birbirinden albaylar, generaller, erler
Elli yedinci alay son kez dönmüþtü kýbleye
Gök çatlarcasýna haykýrdý! Türk namusu için ölmeyi yeðler
Gülleler, mermiler, süngüler, parçalanmýþ gövdeler
Yokluðun pençesinde sahabeyle yoldaþ yiðitler
Bir adým geri durmadýlar olsada bir adým sonra ölüm
Öyle bir duruþ ki! bu duruþa Türk derler
Sana destan derlermiþ, ne acý Çanakkale
Ýki yüz elli bin deðil beþ yüz bin versen bitmez çektiðin çile
Destan diyene yuh! adýndýr senin iman
Düþse de kalkar dedirttin! geçilmez bu son kale...
Gürkan Karaçam