Bitmeyen kederlerin sýtmalý sabahýnda,
Günün aydýnlýðýnda gecenin siyahýnda,
Sevda denilen þehri dýþarýdan tarýyorum.
Acemi bülbül gibi gül zarý arýyorum.

Bir kapý görüyorum zümrütten ve yakuttan,
Nice selvi boylular, nice gözleri fettan,
Bir bir görünüyorlar kapýnýn arasýndan.
Ve duyulan feryatlar bir gönül yarasýndan.

Yýðýlýrken önüme keskin diþli çileler,
Kulaðýmda bir nefes, Hadim sen de giriver!
Bütün âþýklar girmiþ bu kapýdan içeri.
Asýrlar geçmiþ hala çýkamamýþ hiçbiri.

Bu kapýnýn ardýnda türlü derde çare var.
Bu kapýnýn ardýnda birçok gönlü yâre var.
Kararsýz adýmlarla savrulunca içeri,
Gördüm Ferhat Þirin’i, Aslý’yý ve Kerem’i

Yüreklerde hasretin ýstýrabý elemi,
Aþktan baþka çekilen sýkýntýlar çile mi?
Ya yürekleri yanan sevip sevilmeyenler!
Bir karanlýk ufukta vuslatý bekleyenler…

Âþýk için tek nasip baþta ve sonda elem,
Keder ve çile yazmýþ elestte levh-i kalem.
Göze alýnan ölüm görüþmek için bir kez,
Ancak âþýklar anlar, anlamaz bunu herkes.

Aþkýn çilesi böyle çekmeyenler ne bilir?
Bir bakýþla bir âþýk ölüp dirilebilir.

Gözüm takýldý baktým geliyordu birisi.
Gözler çökük, saç dökük, kurumuþ tüm derisi.
Merakla dikkatlice baktým ki bizim Mecnun,
Istýrapla inliyor yüreði hun, baðrý hun.

Yürüyordu inleyip, söylenip yana yana.
Beni görmedi bile bakmadý hiç bu yana.
El salladým çaðýrdým istedim tanýþalým.
Beni bir sen anlarsýn oturup konuþalým.

Ýsteksiz adýmlarla geldi durdu yanýmda.
Coþuverdi, kaynadý bir þey oldu kanýmda.
Sanki hepten durmuþtu zaman, mekân o demde.
Mecnun ise kayýtsýz hala baþka âlemde…

Baktý yüzüme boþ boþ dedi ki: hadi konuþ!
Lakin Leyla’dan bahset, yoksa konuþma savuþ!
Leyla’yý anacaksan belki seni dinlerim.
Yoksa eðer uyurum, ya da çeker giderim.

Çekilen tüm çileler sýksa da baþkasýný,
Yine anlayamazlar aþýðýn tasasýný.
Aþýðýn hayatýna maþuku lezzet verir.
Maþuktan uzak hayat tat deðil nefret verir.

Dünyada çile çeken bir sürü âþýk sefil,
Zannetme ki hiçbiri haline razý deðil.
Aþk yaresinden hoþem el çek yaremden tabip,
El sürecekse eðer sadece sürsün habip.

Bu dünyaya gelip de asude olam dersen,
Mümkünse gönül verme, mahvolursun seversen.