Yine çok usandým bu hayattan yine aðlýyorum. orta okuldayken gimek için can attýðým lisedeyim. ve hayatým çok kötü gidiyor.. annemin ders konusunda ki baskýlarýndan býkmýþ bi halde yazýlýya çalýþýrken okuduklarýmýn ne kadarý aklýmda kalabilirki! biliyorum gerçketn isteyerek çalýþsam derlserim ii gidecek ama hiç içimden ders çalýþmak gelmiyor.. annem babamdan 14 yýl önce ayrýlmýþ.. þu anda baþka biriyle evli ii biri sessiz bi adam.. babam þu anda istanbul da o da oradan beni hiç aramýyorsun diye baský yapýyor bugün yine aradý beni bi güzel benzetip kappattý telefonu tabi ben yine aðlamaya baþladým ama eminim o bunu düþünmedi çünkü o beni hala küçük kýzý olara biliyor. annemde oda üzüleceðimi düþünmeden onlarca BENÝM ÝYÝLÝÐÝM ÝÇÝN' bana vaazlar vererek aslýnda keni mutluluk larý için yapmam gerekenleri sýralýyorlar ama o anda bana ne yapmak istediðimi soran yok belki ben o anda ders çalýþmak istemiyorum belki o anda babamý aramak istemiyorum ve ya onu arayacak ortamým yok müsait deðilim. Ama bunu onlara asla anlatamam asla anlamayacaklar beni asla.. iþte bu yüzden mutlu olmama için tek bir neden bile yok hayat çok sýkýcý ve zevksiz öleyse nie yaþýyorum?bende bilmiyorum. acaba bu ergenlik yüzündemi umarým öyledir ergenlik bitince bu sýkýntýlarda biter (umarým)