Hüzün ki en çok yakýþandýr âþýklara.. diyor þair (konuþuyor). Nedir ki… Kasvetli bir sonbahar artýðý yada yarým kalan tüm çýplak duygularýn teni baþtan ayaða saran o bitmez kavgasý. Bilir mi ki yar hüznünden geri kalaný, ayrýlýðýn kavgasýna soyunan yüreklerin yaþamayý yarým býraktýran kekremsi telaþýn aðýrlýðýný. Sýzlayan, aðlayan kelimelerin koynuna emanet edip tüm kutsallarý, çekip gidersin bir gün kendinden ve bulursun kendini kaybedilmiþ bir savaþýn meydanýnda, kahrolasý sancýlarýn avuçlarýna yabancý.

Hey ! ömrüme ironik heyulalar bahþedenler; son sözümdür size: çýkýn ömrümün menfezinden ve býrakýn yüreðimin tüm aðýtlarýný asýrlar önce sevdasýna aðlayan ninemim gözlerine. Asýn beni tüm sevdalarýn gül dalýnda unutulmuþ isimlerine. Bitsin ömrüm, bitsin ve yitsin. Yýkýlsýn kederine gömüldüðüm sineler, aðlasýnlar ve aðarsýnlar kemirirken avuçlarýmý yaþanmayan aðrýlar. Kývransýn kasýklarýna sýkýþan yavrular. Baðýra baðýra yazýlsýn tüm suskular. Kim giderse sýrtýnda kalsýn mavili baharýmdan arta kalanlar. Baþýna vurduðum gürzde kopsun içimin kýyametine sýkýþan, dudaðýmda ismi pýhtýlaþan yangýnlar.

Ebru Olur.

Beyt-ül Hazen Yazýlarý…