Eskilerde en önemli haberleþme aracý "Mektup" idi.

Postacý dört gözle beklenirdi.

Þarkýlar söylerdik:

Bak postacý geliyor selam veriyor

Herkes ona bakýyor,merak ediyor. .

Çok teþekkür ederim postacý sana ,

Çok sevinçli haberler getirdin bana.

Bugün artýk bu kadar darýlmayýnýz,

Yarýn yine gelirim hoþça kalýnýz

Haydi git,güle güle uðurlar olsun,

Ellerin dert görmesin,kýsmetle dolsun

*
Þimdi ne postacýnýn bir anlamý kaldý ne de mektuplarýn...

Jetonlu telefon klübelerine gidip sevdiklerimizi arardýk...

Bazen sinir olurduk; jeton atardýk, jeton aþagýdan geri düþerdi...

Jetonun o cýlýnk sesini bile özledim.

Þimdi her cepte telefon,

Her evde televizyon.

*
Dün gibi hatýrlýyorum annemin posta kutumuzdan çýkarýp okuduðu mektubu...

Dayýn Alamanyalardan mektup yollamýþ.

Bak okuyayým ne yazmýþ...

Ýçinden de bir fotoðrafý...

Siyah beyaz, kar altýnda çekilmiþ bir fotoðraf.

Arkasýnda biricik yeðenimizin doðum gününü kutlarýz el yazýsý...