Yazar Tanýtýmý

"Ben, maviliklerin kýzýyým. Gözlerimi, denizin burcuna astým. Rüzgârýn kanadýnda tutsak þimdi saçlarým." Genzimde ödünç bir hýçkýrýk saklýyorum, kim bilir kaç asýrlýk yaþanmýþlýklar var omzumda. Kimi gün içimi buruþturan eylülün sancýlý þarkýlarýný yazýyorum; kimi gün içimi umuda boyayan baharýn ellerini sýkýyorum mýsralarýmda. Þiir, ben, aþk... Umuda olan yolculumuz sürüyor; bu görkemli serüven, yüreðimdeki dilsiz cehennemi silip süpürüyor. Yýldýzlarýn elleri uzanýyor saçlarýma bir gece vakti ve sonra bir mýsra takýlýyor aklýmýn aðýna, yüreðime yaðmurlar yaðýyor tertemiz. "ÝÞTE YAÞAM!" diyorum, hayat bana cömertçe sunuyor kendi varlýðýný, ben neden esirgeyeyim ondan düþsel çaðrýþýmlarýmý? Yazmak, hayatýmýn ekseninde. Bir tutku gibi kanýmda þiir, benimle yaþýyor, benden besleniyor, beni besliyor. Elleri sýcacýk onun, o kadar dost, öyle sevgili... Kalbimi sarýyor ýþýktan elleri, yüreðime dokunuyor merhametli yüreði. Dayadým mý omzmu onun baþýna, ne karanlýk boðuyor gülüþlerimi, ne de kara kýþlar deðiyor kirpiklerime. Öyle uslu, yemyeþil bir dað çiçeðinin hürriyetini duyumsuyorum içimde, en derinlerimde. Þiir, ben, aþk... yaralý yalnýzlýðýmýzý paylaþýyoruz; aþkýn en onulmaz sýzýsý ile kanýyoruz ve sonra... en çýplak, en mahrem, en saklý yanlarýmýzý keþvediyoruz. Yaþamý, masmavi kelimelerle örüyoruz. Sabýrla, þevkatle, özveri ile... "Al beni koynuna gece, Al beni koynuna güz. Kapýndayým; tüm kanayan çýðlýklarýmý getirdim sana, Bir de çocuk macelaralarýmý, Þeffaf kahkalarým da senin. Yeter ki dokun saçlarýma, Yeterki, bir çið tanesi gibi hür ve maðrur, aç bana kalbini. Yalnýz sen anlarsýn gözlerimin dilini."

Yazýsýnýn Özellikleri

Öyle anlarým oluyor ki, yazmasam delirebilirim. Ýçimdeki tüm kötümser yanlarý, aykýrýlýklarýmý, bencil taraflarýmý, aðrýlý akþamlarýmý, sancýlý sabahlarýmý yazarak temizliyorum; yazýnca hafifliyorum. Daha çok þiir yazýyorum; öykü ve denemede piþmedm.

Edebi Etkiler

Þiir evreninde iz býrakmýþ tüm þairlerden beslenir þiirim. Ama Atilla Ýlhan kokar çoðunlukla mýsralarým. Yer yer Orhan Veli tutar elinden, yer yer Necip Fazýl, yer yer Ahmet Hamdi Tanpýnar'a yaslar baþýný, yer yer Halit Ziya'ya sýrt verir.

Benzer Yazarlar

Þiir, öyle bir tutkudur ki, rüzgârýnda bir kere savruldunuz mu, yaðmurunda bir kere ýslandýnýz mý, kopamazsýnýz. Þiire yüreðini koyan tüm þiir aþýklarýndan etki taþýdýðýný düþünüyorum þiirimin; ama özellikle serbest vezinle yazan, imgelem gücünü kullanan

Özgeçmiþ

BÝYOGRAFÝM: “Eðer birileri varsa hayatýnýzda aðlamak bile anlamlýdýr; yalnýzken atýlan kahkahalarda bir çocuðunacýmdrak çýðlýklarý saklýdýr.” Hasibe Gezgin Ben ýþýksýzým. Yang gecem gündüzüm bir. Renkler yok, þekiller yok, ýþýk yok… Aynalar mý? Onlara büsbütün yabancýyým. Göremiyorum sevdiklerimi; yüzüm ellerim… kim bilir ben neye benziyorum, bilemiyorum. Evet, her gün uçurum kokan bir karanlýða açýyorum gözlerimi. Ama umuda boyalý þarkýlarým var benim, hem de masmavi. Sevdiklerimi öyle anlamlandýrýyorum ki yüreðimde. Annem fedakarlýk kokuyor, babam özveri, abim yaþama sevinci… Ýçimde çiçekler açýyor kucaklayýnca onlar yüreðimi. Ben 13 temmuz 1984 yýlýnda Balýkesir’de yaþamýn ellerini sýktým. Ýlköðrenimimi Ýzmir “Aþýk Veysel görme engelliler” okulunda tamamladým. O okul bana çok þey kattý. Hayata dokunmayý, sevgiyi solumayý, güneþi yudumlamayý, umudu umt etmeyi orada öðrendim. Sonra Balýkesir “Anan Menderes” lisesi… Bana inanan, tüm imkânlarýyla yanýmda duran bir yýðýn aydýnlýk yürek… Çok sancýlý bir süreçten sonra üniversite yaþamým baþladý. Birincilikle biten lise öðrenimimi Balýkesir “Necati bey eðitim fakültesi” Türkçe öðretmenliði bölümünde devam ettiriyorum. Düþlerimi avuçlamanýn saadetiyle, þiire aþýk yüreðimle, aydýnlýða yürüyüþüm sürüyor. Henüz serüvenin en baþýndayým. Yarýnlar düþlüyorum berrak, apaydýnlýk! Baþucumdaki yüreklerin varlýðýyla, tünelin ucundaki ýþýðý eriþip, kanayan yaralarýmý sarmak için þairce nefes almaya çabalýyorum. Üþüyen yüreðimi türkülerin gözlerinde avutuyorum. Hayat âdil deðil evet; ama benim yüreðimde öylesine dev bir inanç var ki… Deðer yargýlarýmý çöpe atmadan, sevgilerime sanallýk, yapaylýk bulaþtýrmadan, gülen gözlerimi rafa kaldýrmadan yol alýyorum. Heybemde güneþ rengi sesler, yaþanmýþ anlar ve taze baharlar var. Ellerim yaz kokuyor, umut kokuyor. Alnýmda bir tutam ýþýk… Ne yapsam, nereye gitsem… benim umuda boyalý þarkýlarým var. Bir de tüm karanlýklarý yýrtacak, uçurumlarý eritcek masmavi yüreðim… Hayat yaþama dokunmaktan, sevgyi koklamaktan, güneþi yudumlamaktan baþka nedir ki? Ve dostlar… aðrýyan yanlarýmýzý tedavi etmekten, üþüyen yüreklerimizi ýsýtmaktan baþka ne iþe yarar ki? Bugün ben varsam, dimdik ayaktanysam bunu önce aileme, (annem, babam ve abim) sonra eþsiz meleklerime, deðerli öðretmenlerime, dostlarýma, (ki bunlarýn sayýsý oldukça azdýr.) borçluyum. Ýyiki var onlar. Onlar olmasaydý, ben, ben olamazdým. Ellerimin ne iþe yaradýðýný bilmezdim. Þairce nefes almayý öðrenemezdim. Ne mutlu bana ki! Yüreðimi kuþatan, gözyaþlarýmý, kahkahalarýmý bölüþen dostlarým, ailem, akrabalarým var. Dedimya hayatýmda onlar olduðu için aðlamak böyle anlamlý; gülmek böylesie içten ve kaygýsýz… Ben þiire aþýðým. Diyebilirim ki, þiir olmadan, mýsralara dokunamadan, sözcüklerin gülen gözleri olmadan yapamam; yaþayamam. Onlar alýyor yüreðimdeki kiri, pasý, tortuyu. Onlar tutuyor ellerimden, ýþýða taþýyorlar beni. Onlar sayesinde dayanýyorum tüm asiliðine hayatýn, zorba gecelerde onlarla bölüþüyorum sancýlý yalnýzlýðýmý. Onlara döküyorum kalbimi, varlýðýmý. Onlarýn dizlerine koyup baþýmý, umudu umt ediyorum günlerce, gecelerce. Þiir benim yaþama simidim. Henüz denizde bir damla gibiyim; ama deniz olmak tüm hedefim. Yazdýklarýmý beðeniyor muyum? Hayýr. Ama bu yolda attýðým adýmlarý önemsiyorum. Hepsi bu… “Her insanýn hayatta bir öyküsü vardýr.” Demiþ þair. Benimki de böyle iþte. Bir parça kýrýk, bir parça ýþýða hasret; ama asilce ve dimdik yaþýyorum. Yaþadýkça kendimi yaþattýkça, umulmadýk masmavi günlere kurdukça saati, inadýna çoðalýyor içimdeçoþku, gün be gün yaþama sevinciyle doluyor çocuk yüreðim. Her þeye raðmen bu hayat bana sunulmuþ bir armaðandan baþka ne Ki? “Sevmek, bir sanattýr.” Demiþti bir öðretmenim. Ne doðru bir yargý! Gerçek sanatkârlara ne mutlu! Ben dost kokusuyla, bir türkü tadýyla, bir þiir dokunuþla yol aldým; dünlerimi bugüne taþýdým. Ýnsan sevmeyince, sevilmeyince nasýl yýkýlýr ön yargýlar, nasýl aþýlýr o kör duvarlar? Ýyiki kapýmýzdan sonbaharý süpüren, kalbimizi ýsýtan baharýn gözleri var. Söz bitti. Gün, içimizdeki çocuðun günü. Bugün, umuda boyalý þarkýlarýn düðünü. “Dünyayý güzellik kurtaracak, Bir insaný sevmekle baþlayacak her þey!” Ayný gözyaþýnda kahkaha olmak dileðiyle Hasibe Gezgin

Bulunduðu Yer

Balýkesir