|
Sen Hiç Öðretmene Benzemiyorsun
(Musa Takçý) 11 Mayýs 2008 |
Aný |
| |
 Birkaç gün içinde gerekli hazýrlýklarýmý yapýp, evdekilerle vedalaþýrken hüzünlendiðim tek þey, annemin göz yaþlarý olmuþtu. O an içinde bulunduðum ruh hali gerçekten çok karmaþýktý. Hiç görmediðim, bilmediðim bir memlekete gidiyordum. Kim bilir nelerle karþýlaþacak, neler yaþayacaktým? Otobüse binip Hakkari’ye doðru yol alýrken derin düþüncelere dalmýþtým. Yol boyunca neler düþünmedim ki?... Sanki geçmiþ ile gelecek arasýndaki bu noktada ciddi bir dönüþüm yaþýyordum. Yeni bir dönem baþlýyordu hayatýmda…
|
|
|
...Þu birkaç saatlik zaman diliminde yaþadýðým duygularý , düþünceleri,hayalleri ve iç hesaplaþmalarýmý yazýya dökerek, bir anlamda rahatlamýþ ve daha da önemlisi, bu gece yaþadýklarýmý ölümsüzleþtirmiþ,yarýna taþýmýþtým.Kuþkusuz, bu gece de, týpký öbür geceler gibi,mazinin puslu belleðindeki yerini alacaktý.Ama yazdýklarýmý,seneler sonra bile okuduðumda,tüm canlýlýðý ve tazeliðiyle yeniden yaþayacaktým. Ýþte yazýnýn gücü buydu. Yazmak, her zaman yaþamak demekti.Zaten biz insanlarýn da en büyük hayali,ürettiklerimizle,eserlerimizle sonsuza dek yaþamak deðil miydi?...
|
|
