|
Ne deli rüzgarlar ne þeytani fýrtýnalarmýþ bizi yýldýran. Herkes bildiði ve istemediði hayatý sürmüþ ve hayallerinde kurduklarý hayatlarý yaþayanlara karþý çýkmýþ. Herkes AYNI HERKESmiþ..
Bir küçük kýz çocuðu almýþ eline oyuncak diye kendi hayatýný hamur misali þekillendirmeye çalýþmýþ. Ýstemiþ ki yalnýz kendi parmak izleri kalsýn oyuncaðýnýn her yanýnda. Zaman geçmiþ kýz çocuðu büyümeye çalýþmýþ çalýþýrken yorulmuþ yoruldukça büyümüþ büyüdükçe yine yorulmuþ. Ne zormuþ bir ÝNSAN olmak… öyle günler olmuþ hiç uyumamýþ öyle anlar gelmiþ yemek bulamamýþ kimi sevse yanýnda yokmuþ içinden hep mutluluk geçirmiþ karþýlaþamamýþ karþýlaþtýðýndaysa tanýyamamýþ.. Sevmiþ kimsenin KENDÝni sevmediði kadar çok baþkasýný sevmeyi sevmiþ, gözlerinde umutsuz bakýþlarýyla camlar ardýnda kalmayý, yanaðýnda yaþlarýyla uyumayý öðrenmiþ. Hamurunda izler varmýþ ama hiçbiri kendi parmaklarýna ait deðilmiþ. Diyememiþ kimseye çekin elinizi diye öyle kana ve hayata susamýþ ki çevresindeki insanlar sesini çýkarsa kendi hayatýný savunsa suçlu çýkmýþ parçalanmýþ.
Susmuþ kýz sonra hep susmuþ bu bile çok görülüyormuþ onun yaþadýðý yerde hep insanlarý eðlendirmek ve onlarla eðleniyor GÖRÜNMEK zorundaymýþ.
Kimsenin hiçbir þeyi olmamýþ ama o baþkalarýný her þeyi yapmaktan kendine yer bulamamýþ…
Geceleri uykularýný ne çýðlýklar bölermiþ.. tanýmadýðý ve de tanýdýðýný sandýðý ama onu tanýmayan insanlara aðlarmýþ. Bir kimseyi üzmeyeyim derken fark edermiþ herkesi üzdüðünü.
Neden dermiþ neden görmek yerine bakmýyorlar neden dinlemek yerine duymuyorlar neden bir türlü anlamýyorlar? Bu sefer o da istermiþ baþkalarýnýn da KENDÝ olmamasýný. Baþkayken AYNI olmaya baþlamýþ. Baþkalarýný üzmeden BESLENEMEZ olmuþ.
Gözyaþý görmeden SUSUZLUÐU dindirilemez….
Herkesi anlamaya çalýþýrken kendini anlaþýlmaz bulmuþ ve uðraþýlmaz. Sen olmak istememiþ o da AYNI SEN olmak ama o da sonunda bak bir tane daha SEN olmuþ..
|
|
Ýzlediðim yazarlardan son gelen yapýtlar
