aklýma gelen ilk þeyi yazýyorum bu gece.. belki de kýrýlmýþ bir kalple içi buruk bir þekilde aðlýyorum bir baþýma kendikendime.. caným sýkýlýyor, o da takýlýyor kendi halinde ama ne istediðini gizliyor benden..
bir baþýma kalýnca geceleri, iþitiyorum var olmanýn acý verici sesini.. sýkýntýlar gün yüzüne çýkarak beynimi týrmalýyor ve uyutmuyor yaramaz düþünceler yine..
uyuyamadýðým her an dürtülerin sinsice beynimi okladýðýný hissediyorum.. kanýmdaki delilik yayýlýyor tüm vücuduma atar damarlarýmla, fakat ani bir ürpertiyle çekiliyor toplar damarlarýmla bütün cesaretim..
bütün hislerimin bir düþ olarak kalmasý, gerçek hayatý anlamsýzlaþtýrýyor.. beyninde canlanan resimler ne yazýk ki fotomontajdan ibaretler..
hergece, yarýný düþleyerek uyuyorum.. ama bitürlü yarýn, düþlediðim gibi olmuyor ve her yeni gün düþlerimle gerçek arasýndaki hata payýný çözmekle geçiriyorum.. rahatça yaþamak için artýk yarýna plan yapmak istemiyorum..
her yapýlan plan beraberinde umutlarýda getiriyor.. ve umutlar yok olduðunda hiçbirþey eskisi kadar güzel olmuyor.. umutlarýn sönmesi riskini almamak için umut etmemek gerektiðini öðrendim.. her günü kurtarmak için yaþa ki, bugünden sonraki dünler ve yarýnlar kurtarýlmýþ olsunlar otomatik olarak..

ulaþ tuzak