Ferferime...


Geçen yýl bu zamanlar yaþadýðým kenti terk etme kararý almýþtým. Ve bu kararýmý tam da gecenin bu saatlerinde ona açýklamýþtým. Hüzün, demiþti. Yaþanmadan gitmiyor bedenden deðil mi? Evet, demiþtim. Kahretse de yaþanmadan gitmiyor ama hüzünle birlikte bu kez ben de gidiyorum, diye de eklemiþtim.
Gitmek!
Hem de Ankara’dan, hem de en büyük aþkýmý yaþadýðým bu kentin sokaklarýndan…
Evet, gittim ve uzunca bir süre de dönmedim!
Yine gece…
Ve yine gecenin ayný saatleri…
Bunu þu an söylemek ne kadar doðru bilmiyorum ama ben artýk Ankara da yaþayamayacaðým; gidiyorum! diyor.
Biliyorum bu duyguyu, diyorum içimden BÝLÝYORUM! Þaþkýnlýðýmý ve üzüntümü fark etmesin diye nereye gideceksin peki? diye soruyorum.
Antalya ya da Bodrum, diyor.
Yüzerken aðlayacak, denize nazýr þarabýný yudumlarken yazacak… Sonra kim bilir -hiç olmaz ya- belki sarhoþ olacak beni arayacak? Az evvel onu (aþký) aradým, diyecek. Ne konuþtuðumuzu belki sabaha hatýrlayamam o yüzden sen kaydet aklýnýn bir köþesine tamam mý? Anlatýyorum, dinle! diyecek.
Sonra sabah olup da beni aradýðýnda aklýma kaydettiðim akþamki konuþmadan ona hiç bahsetmeyeceðim. Týpký onun bana yaptýðý gibi…
Susuyorum gidiþ haberine. Susuyor ve anlamaya çalýþýyorum. O sýrada,
Kadýn erkeðin ruhunu alýyor sanki o ruhu besliyor ve ayný zamanda o ruhtan besleniyor. Erkek giderken de geride bir þey býrakmýyor. Talancý yürekler! diyor öfkeyle…
Aþkýn temeli de bu deðil mi ama, diyecek oluyorum
Aþkýn temeli olduðuna da inanmýyorum ben artýk! diyor. Nerde baþladý inan bilmiyorum.Aþk insanýn temelini iyi sarsýyor bunu çok iyi biliyorum.
O zaman yüzyýllar önce daðlar filan niye delindi, ya da aþktan delirip yollara niye düþüldü ki? diye soruyorum
Belki de basitti her þey. Dostça kahve içmek gibi, doðaya aþýk olmak gibi… Bence o zamanlar bu kadar çetrefilli deðildi iliþkiler. Bilmiyorum ve gidiyorum!
Eyvah! Kaçýyor…
Kuzum, ben âþýk olmamalýyým. Artýk lütfen âþýk olmama izin verme, dediðindeyse içimden bir yýldýz kayýyor. Aþk izin ister mi güzel dostum benim…Hem ben ki aþkla yaþayan ben, sana nasýl izin vermem.Acýtsa da yaþa mutlaka yaþa, diyeceðimi biliyorken…
Baþka þeylere adayalým kendimizi. Gidip yardým filan yapalým, mesela köy okulu inþaa edelim, diyor
Gülüyorum katýlarak…
Âþýkken de yapabiliriz bunlarý ama aþksýz nasýl yaþayacaðýz?
Þu an yaþýyor muyuz?
Bilmem, yaþamýyor muyuz?
Yaþamýyoruz!
Bir þehirden gitmek için sebepleri olmalý insanýn… Büyük aþklarýn ortak kaderi iþte; sonunda bitmek, tükenmek ve çekip gitmek! Ýlle de tüketmek, ille de bitirmek tüm duygularý…
Yine Sezen: ‘Giderim Bu Þehirden’
Dostum gidiyor bu þehirden bense susuyorum!
Aþkýn ne demek olduðunu ona anlatamam. O kadar iyi bilir ki aþký…
BÜYÜK AÞKLARIN ORTAK KADERÝ…
Gidiyorum, diyorum ben de
Nereye, diye soruyor.
Yazmaya, diyorum.Gidiþini YAZMAYA...


BÝNNUR EDÝSAN