Ben Barýþ Akarsu’yu þahsen tanýmadým hiç. Hatta annem vasýtasýyla ondan haberim oldu. Çünkü o Akademi Türkiye yarýþmasýný hiç kaçýrmaz ve hep Barýþ sebebiyle izlerdi. Annem böyle þeylerden iyi anlar, bu nedenle arada sýrada ben de kimdir bu Barýþ diye bakardým beyazcama… Ýyi bir müzisyen olacaðý belli genç bir yetenekti.

Doðum gününde kaza geçirip hastaneye kaldýrýldýðýnda aklýma ilk gelen yeðenim Caner oldu. Caner doðum gününde gitmiþti.

Aslýnda Barýþ da doðum gününde gitti bence. Annem günlerce umutla iyi bir haber duymak için (pek çok kiþi gibi) televizyonun baþýnda haberleri bekledi. Bense hiç umutlu deðildim. Ýyileþir diye umut ediyorsun aslýnda bir yandan, ama öte yandan zaman geçtikçe çaresizliðe gömülüyorsun, belki de biraz gerçekleri görüyorsun. Kalksa da saðlam kalkacak mý diye düþünüyorsun. Aslan gibi adam…

Üzülüyorum da, gencecik. Ýyi bir müzisyen, kiþiliði de oturmuþ, verecek mesajlarý olan, hatta bence bir misyonu da olan bir sanatçý.

Çarþamba akþamý ‘Sarý Sýcak’ programýnýn baþýna otururken içimde tuhaf bir his (o, birileri bu dünyayý terk ederken hep duyduðum garip his). ‘Gitti çocuk!’ diyorum ve anneme de söylüyorum. Yarým saat geçmiyor, Ferhat Göçer þaþkýnlýk ve üzüntü içinde Barýþ’ýn ölüm haberini veriyor.

Ekranda Barýþ’ýn gözünden bir damla yaþýn aktýðý fotoðraf. Ekranýn karþýsýnda tüm Türkiye gibi aðlayan bizler.

Bugün Bekir Coþkun’un bir sözü epey düþündürüyor beni. ‘Yüreðimizdeki Mezarlýk’…

Düþünüyorum ve yazdýðým yazýlara bakýyorum. Önce yeðenim Caner 25. doðum gününde býrakýp gitmiþ bizi. Yazmýþým ardýndan.

Kazancý Bedih ve ressam Mustafa Rüçhan ayný zamanda göçmüþler. Yazmýþým bir þeyler…

Prof. Dr. Manfred Osman Korfmann bileðimden ameliyata girdiðim gün hayata gözlerini yummuþ. Bir yazýyla uðurlamýþým onu.

Duygu Asena gitmiþ. Ardýndan ben de duygularýmý kâðýda dökmüþüm.

Sonra Hrant. Yazmýþým da yazmýþým…

Þimdi geri dönüp bakýyorum. Evet, benim de yüreðimde bir mezarlýk oluþmaya baþlamýþ. Ama yazdýklarýma da bakýyorum, hepsi de benim için özel insanlar olmuþlar.

Caner, yeðenim, caným, ciðerim, kendimi annesi zannettiðim varlýk.

Kazancý Bedih bana güneydoðu sevgisini aþýlayan, memlekete farklý bir gözle bakmayý öðreten büyük bir sanatçý.

Mustafa Rüçhan kendi halinde, iyi bir insan, bir sanatçý.

Prof. Dr. Manfred Osman Korfmann kalbimde yeri Halikarnas Balýkçýsý’ndan hemen sonra gelen büyük insan.

Duygu Asena gençliðimin idollerinden, yoluma ýþýk tutanlardan.

Hrant çok eski, çok özel, çok güzel ve çok önemli bir dost.

Yazdýðým yazýlardan sinagog bombalanmasý ve Güldünya’nýn öldürülmesini saymadým, çünkü o konular farklýydý.

Bu kiþiler içinde bir tek Duygu Asena’yý þahsen tanýmýyordum. Gene bu kiþilerin içinden en önemli olan üç tanesi Caner, Hrant ve Korfmanndý…

Tek tesellim var. Ben bu üç insana da yaþadýklarýnda benim için ne ifade ettiklerini hem her tavrýmla belli ettim hem de yüzlerine defalarca söyledim.

Ölü seven bir toplumuz, insanlarý kaybettikten sonra aðlýyoruz, sýzlýyoruz ve onlar birdenbire bizim eþimiz, dostumuz, arkadaþýmýz, hatta en sevdiðimiz olabiliyor.

Neden biz bir þeyleri ve birilerini hep kaybettikten sonra sahipleniriz?

Sanýrým hayatta yapýlabilecek en güzel þey, tanýdýðýnýz, sevdiðiniz herkese onlarý ne kadar sevdiðinizi yaþarken söylemeniz. Onlar gittikten sonra bir iþe yaramýyor. Ben bunu yapýyorum, kendimi de çok iyi hissediyorum. Caner’i, Hrant’ý kaybettikten sonra acýmý azaltmadý belki bu ama en azýndan benim onlarý ne kadar sevdiðimi bildiler yaþadýklarý müddetçe.

Bugün gidin kimi seviyorsanýz ona bunu bir þekilde söyleyin iþte, ne bileyim. Þaþýrtýn onu, mutlu edin. Karþýlýðý gelmese de.

Barýþ, seni de kazýdýk gönlümüzün bir yerine. Sen de özel bir varlýkmýþsýn, arkandan duygu selleri geliyor çaðýl çaðýl, gümbür gümbür.

Yolun ýþýk olsun!