Annem,
Bugün gözyaþlarým düþtü peþime
Býrakmadý nazarlar bedenimi
Perperiþan kaldým yalnýzlýðýn çemberinde


Bugün
Gökyüzü karanlýklar aðladý
Yüreðim karalara dolandý
Kördüðüm savruldum yalanýn ortasýnda


Annem þu an
Gecedeyim
Yýldýzlarým sönük
Bir uçuruma takýldý ayaðým
Tepetaklak aþaðýdayým

Yükseklik korkumu bile unuttum
Öyle hýz sýnýrýnýn sonundayým


Çýt çýkaracak dermâným yok
Öyle yara beredeyim


Acýyor annem
Asýlýyor ücram
Son nefesimi veriyor haldeyim.

*

Ama hayýr
Dur bir dakika
Þu an bir nefes sesi daha geldi kulaðýma
Derken üçüncü bir nefes alýþ
Ve bir nefes alýþ daha


Evet annem
Alabiliyorum
Yaþayabiliyorum
Ýþte ölmüyorum


Biliyorum
Oksijene baðlý ruhum
Kýrýklarým acýyor nefes alýrken
Ama inadýna kurtulacaðým
Ciðerim yanýyor diye yaþamý susturmayacaðým


Karanlýk olan sadece bu dünya
Ýçimi ele geçirmesine izin vermeyeceðim
Ýnadýna yeniden doðacaðým
Ýçimdeki kýrýklarý da kendimle taþýyacaðým
Üzülmek ya da zavallýlaþmak için deðil
Hayatýn dikenlerini unutmadan ayaða kalkabilmek için


Karanlýðým bugüne annem
Yarýna inat aydýnlýk olacaðým.