Sevgili oðlum ateþini ölçmeye razý etmek için eline verdiðim dereceyi; uydu alýcýsýnýn kart yuvasýna sokmuþtu. Babasý söylene söylene çýkartmaya çalýþýrken Onur’da sýrýtarak elinde ki kumanda ile oynuyordu. Gözüm bir an ekrana takýldý, gönlüm de takýlý kaldý.

TRT1 de Gezelim Görelim baþlamýþ, Uþak Eþme’ye gelmiþler. Öyle sýklýkla seyrettiðim bir program deðildir ama o sýrada beyaz ekraný; benim karþýmda gördüðüm ama kendi dünyasýný bile göremeyen bir kilim ustasý dolduruyordu. Programý anlatmayacaðým sizlere çünkü seyretmedim, adýný bile öðrenemediðim o kilim ustasý teyzede takýlý kaldým ben.

Teyzem göremiyor. 66 Yaþýnda. 14-15 yaþýndan beri kilim dokurmuþ hem de. Görmüyor, etrafý kapkaranlýk ama gönül gözü ile rengarenk ipliklere hayat veriyor, can veriyor , emeðini iþleyip gören gözlere sunuyordu. Ýplik yumaklarýna kendince bir þeyler baðlamýþ. Örneðin : Yeþile çakmak, kýrmýzýya çorap , maviye bez parçasý , sarýya bir þey, kahverengiye baþka bir þey…
Renkleri elleriyle görmeyi öðretmiþ kendisine. Üstelik desenleri görmese dahi düz deðildi yarattýklarý. Sunucu Nuray Yýlmaz’a anlatýyor; “Ben sayarak renk deðiþtiriyorum, sayýp sýrasý geldiðinde diðer iple deðiþtiriyorum” diye. Tekniðini paylaþýyor bizlerle. “Ben bir mucize yaratýyorum” demek yerine, alçakgönüllülükle “Sayýyorum iþte” diyor. Halbuki ne insanlar var, yarým yamalak yaptýðýný mükemmele erdirmek için “Allah’ýn hikmeti” diye gezinip, gerinen. Teyzemde dese “ Sol elim karýncalanýnca anlýyorum ki kýrmýzý, baþým dönünce mavi, kulaðýma bir nefes üfleyince sarý “bir anda tüm kanallarýn alt yazýlarýna þayan olacak ama demiyor , “Sayýyorum” diyor.
“Ama “ diyor, “ Sadece kendi baþladýðým kilimleri dokuyabiliyorum, eðer baþkasý baþladýysa bilemiyorum nasýl yapacaðýmý” diyor. Öyle ya, o kaðýtlara , bilgisayarlara dökmüyor ki tasarladýklarýný. Aklýnda onun deseni, sayýlarýnda. 3 Mavi, 8 beyaz, 4 kýrmýzý diye biliyor o yaptýðý deseni ve ne bilsin bir baþkasý ne yaratmaya çalýþýyor, görmedikten sonra …

Teyzem görebildiði yaþýnda gördüklerini sayýyor : “Yýldýzlarý hatýrlýyorum , gökyüzündeydiler. Birde tarlada gördüðüm kýrmýzý çiçeði hatýrlýyorum” diyor. Hepsi bu. “Aklýmda kalmadý baþka bir þey” diye ekliyor. Bir kadýn; kilim dokuyor ve hayatta gördüðü iki þey yýldýzlar ile kýrmýzý çiçekler. Düþünüyorum, eðer tek bildiðim onlar olsaydý yüzümde tebessüm açtýrabilir miydiler diye. Yok! Olmuyor. Onun adýna bile aðlamak istiyorum ben deðil ki kendim görmeyeceðim.
Kadraja genç bir adam giriyor, teyzenin boynuna sarýlmýþ.Oðluymuþ meðer. Kocaman adam etmiþ oðlunu, yüzüne gene gönlünde ki gözlerle bakarak. Biraz utanarak ama yaþamýna, yaþadýklarýna , farklýlýklarýna gülerek bakmayý bilenlerin muzip ifadesiyle ekliyor : “Boynuna çan takýp büyüttüm onu ben”, diyor. Okul çaðý gelene kadar gözleri görmeyen anne minik bebeðine sahip çýkabilmek için; kokusuna koþarken gönlüne yoldaþ ettiði kulaðý , belki de emekleyerek kendinden uzaklaþan bebeðinin yerini duysun diye Çan taktýðýný anlatýyor bir cümle ile. Sanki bir bahsedecek gibi oluyor, yanlýþ çan seslerine de gitmiþliðinden ama susuyor. O suskunluktan anlýyorsun zaten teyzemin hayatýndan her þeye raðmen vazgeçmediðini.

Ýþi var, ailesi var. Görmeyen ama üreten gözleri var teyzemin.Þehrin göbeðinde yaþarken her türlü sýkýntýda kendini harap edip, yaþamaktan bunaldýðýný deklare eden , mecaz bu ya týrnaðý kýrýldýðý için günü berbat geçen bizler geldi aklýma. Yanýnda olmasa bile 24 saat kamera ile çocuðunu takip eden, cep telefonu þarjý bitince sanki hayat damarlarýndan birini kopmuþ sayan, gören gözleri olduðu halde býrak kilim dokumayý eline bir çift þiþ alýp da sevdiðine atký örmeyi bile denememiþ olan , üretebilecek iken tüketen bizler geldi aklýma.

Öpülesi elleri olan o teyze ekrandan gitti ama ruhuma imzasýný attý da gitti. “Yaþamalý” dedirtti bana, “göremesen bile görürcesine”.
Simten Konuk / 15 Feb 2007