Yaðmurun sesi ile açtý gözlerini. “Yine yaðýyor” diye düþündü, hem de hiçbir varlýðýn yaþayacaklarýna aldýrmadan ve herhangi bir rahatsýzlýk duymadan akýyordu. Gün yine uzun uzun sürüp gidecekti, sanki, hayatý boyunca dindiðini düþünmediði yaðmurun altýnda tüm ömürünün özetini çýkarýr gibi.
Cama çarpan damlalarýn sesine durdu bir an. Hangi damla bir kulaðý týrmaladýðýný bilir? Cama çarpan damlalarýn akýþýný seyretti. Damladan sonra dönüþtükleri hallerinin acýnasý olduðunu düþündü ve gülümsedi intikam alýr gibi. Ýnsaný çýldýrtacak gibi akýyor ama sonra kendileri de bitiyordu. Tüm güçlerini cama çarptýklarý ana saklýyorlardý ve sonra sessiz sedasýz pervazdan aþaðýya akýp, bir çamur göletine karýþýyorlardý. “Þu kýsa yaþam öykülerinde tek amaçlarý insanlara acý çektirmek midir?” diye geçirdi içinden. Bu sorunun cevabýný düþünmeye baþlayacaktý ki, telefonu çaldý. Arkadaþlarý çaðýrýyorlardý. Ona çay ve sýcak bir simitle güzel bir sohbet sözü veriyorlardý. Kabul etmedi. “Yalnýz kalmak istiyorum” dedi. Telefonu kapatýrken camdaki ses yine ürpertti içini.
Dýþarý çýkmak, pasta almak zorundaydý. Bir koþu köþedeki pastaneye gidip gelecekti ama ne kadar zor bir iþti. Yaðmurluðunu giyerken aynadaki yüzüne baktý bir an. Gözlerine bakmaya korktu. Kapýyý çekti ve merdivenlerden aðýr aðýr inmeye baþladý. Her basamaðý hissedercesine basýyordu. O sýrada alt katta oturan komþusu açtý kapýyý. Yüzündeki acýmaklý ifadeyi saklayamadan konuþmaya baþladý. “Nasýlsýn kýzým? Daha iyi gördüm seni?” dedi. Daha iyi nasýl olunur, komþusu da bilmiyordu aslýnda ama öyle olmasýný umuyordu. “Ýyiyim, saðolun.” dedi sadece. Sizler nasýlsýnýz diyecek gücü bulamadý kendinde. Baþýný tekrar önüne eðdi ve iyi günler dileyerek ayný yavaþlýkta merdivenlerden inmeye devam etti.
Dýþarýya çýktýðýnda yaðmurun cama vurduðundan daha da korkunç yaðdýðýný gördü: sesini içinde hissediyordu. Soðuk tüylerini ürpertti. Arka arkaya düþen damlalar, ýslanmamak için koþuþturan insanlar ve ýslak yollar. Yaðmur her yerde büyük bir telaþa yol açarken, yollarýn neden bu kadar sakin olduðuna anlam veremedi. Neden yollarýn bir kaygýsý yoktu yaðmurdan, sakýnacak hiçbir þeyi kalmamýþ mýydý? Koruyacak küçük bir deðeri de mi yoktu? Yolun kendisini yaðmura öylece yatýrmasýna hiçbir zaman anlam verememiþti zaten.
Soðuk içine iþlemeye baþlamýþtý. Baþýný gökyüzüne kaldýrýp tüm yakarýþlarýný yapmayý istedi. Uzak mekanlarýn yalnýzlýðýný taþýmanýn büyük acýsýný anlatmak ya da saçlarýnýn arasýndan ayak uçlarýna kadar akan þu yaðmurun tüm acýyý vücudundan çekip, topraða karýþtýrmasýný söylemeyi istedi.
Adýmlarýný yaðmurun oluþturduðu göletlerden sakýnmadan atýyordu. Paçalarý ýslanmýþ, omuzlarý sýrýlsýklam olmuþtu pastahanenin kapýsýnda durduðunda. Güzel ve deðiþik bir pasta seçmek istedi ama her zamankinden almaya karar verdi; Çilekli pasta. Üzerine çikolata ile yazý yazýlmýþ olanlardan istedi. Pastaneci hiçbir soru sormadan güzel bir paket yaptý. Ýçine mumlarýný koymayý unutmadý.
Hýzlý ve büyük adýmlarla eve döndü. Kapýnýn kilidini çevirirken telefon çalýyordu. Yetiþmek istemedi ama ahizeyi kaldýrýncaya kadar susmayacaðýný iyi biliyordu. Arkadaþlarýydý yine. Onu çaðýrýyorlardý. Cazip teklifler sunuyorlardý. En sonunda onlar gelmek istediklerini söyleyince kabalaþmamak için kendini zor tuttu. “Lütfen, yalnýz kalmak istiyorum. Sizi sonra ararým. Herkese selam.” dedi ve kapattý.
Islak yaðmurluðunu asarken aynada yüzüne bakmamaya özen gösterdi. Kendisinin yaþadýklarýný bilmeyen sesleri duymanýn ona iyi geleceðini düþünerek radyoyu açtý. Spiker yaðmurdan ve yaðmurun romantizminden bahsediyordu. Nasýl da habersizdi romantizmin acý yüzünden. Ýçindeki sesin ona yeterli geldiðine karar verdi ve radyoyu kapattý.
Oda ýssýzlýðý doldu içine. Etrafýna bakýnca korkunç yalnýzlýðý çarptý yüzüne. Yaðmur ayný hýzla ve ayný gürültü ile yaðýyordu. Pastayý paketinden çýkardý. Üzerine üç tane mum dikti. Pencerenin kenarýndaki masanýn ortasýna koydu. Sonra masayý hazýrlamaya baþladý. Tabaklar, çatallar ve bardaklar. Eskisi kadar mükkemmeliyetçi yaklaþmýyordu sofrayý hazýrlarken. Hayattaki eksiklikliklere çoktan alýþmýþtý.
Mumlarý yaktý. Üflemek istediyse de mumlarýn hafif hafif yanýþlarýný izledi. Kapý çaldý. Kalktý. Gözyaþlarýný sildi. Annesiydi gelen. “Hazýr mýsýn?” dedi. “Evet”dedi. Aynaya bakmadan yaðmurluðunu aldý ve kapýyý kapattý.
Yýllar önce yaðmurdan dolayý kullandýðý arabanýn kontrolünü kaybederek geçirdiði trafik kazasýnda üç yaþýndaki kýzýný kaybedince onun her doðumgününde mezarlýða ziyarete giderdi annesiyle.
Pastanýn mumlarý hala yanýyordu...