Anlayamadýðým bir þekilde garip bir yakýnlýk hissediyorum sana karþý.
Nasýl geldiðini hala anlayamadýðým gibi, neden gittiðin konusunda da hala en ufak bir fikrim yok.
Uzaktaki, görmediðim, sadece yazdýklarýný bildiðim, hakkýnda hala öylesine çok ki bilmediklerim.

Bir gün mektup kutuma gelen bir mektupla tanýdým seni, birkaç gün içinde farklý titreþimler almamý sadece frekanslarýn uyuþmasý olarak gördüm, ötesini düþünmedim sorgulamadým, kurgulamadým. Sonra ýsrarlý istekler, sanki önceden tanýþýyormuþ gibi hissetmeler…
Hala böylesi var mý diye sorguladýðým, çocuksu, masum, ama “þeker vermiyorsan küstüm sana” diyen halin.

Barýþ benimle…

Gitmeyi istemekle, gitmesini istemek at baþý giden olgular, bir bakýyorsun giden arkasýndan yas tutmuþsun, bir bakýyorsun gittiðin halde yas tutmuþsun, acaba gittiðin senden önce gitmiþ olsaydý, acýn nasýl deðiþecekti?
Þimdi kendimleyken, gidenin ardýndan bakakalmýþken, tekrar burada olsan da yine seninle sanki düne ait konuþmalarýmýzý sürdürüyor olsak demek geçiyor içimden.

Dokunmadan ne kadar aþk var.
Tutku tendedir.
Teni hissetmekse ancak görmekle olabilir.
Gördüysen onu, dokunduysan tenine, kokladýysan nefesini, bunlarý yaþayabilirsin görmediðin zamanlarda da.
Görmediysen gördüðün, dokunduðun, kokladýðýn ancak senin kafandaki imgelemlerdir, ya da benzeþtirmelerdir daha önce yaþadýklarýný.
Bu ne kadar gerçek olur sorarým sana. Sen giydirdiðin için bugün pembe giyiyorum gözünde, oysa belki de pembeyi hiç giymem.
Sen düþündüðün için gül kokuyorum belki; oysa ben ancak ben kokarým.

Bunu bilmen gerek.
Beni tanýman gerek.