PTT’de öylesine bir gün iþte…
PTT, ne iþ yapar diye sorarsanýz.
Mektup taþýr.
Telgrafýnýzý ulaþtýrýr.
Faks çekilir.
Para gönderirsiniz.
Koliniz en emin biçimde alýcýya ulaþtýrýlýr.
Kýymetli evraklarýnýz, iadeli taahhütlü veya APS ile güvenli ve çabuk gider.
Döviz bozdurursunuz.
Gazete, dergi, kitap, en seri biçimde okuyucuyla buluþur (!)
Ýþte orda biraz dur.
Ben de öyle bilirdim. Öyle bildiðim için de 23 Aðustos Salý günü 380 kültürel bir dergiyi okuyuculara göndermek istedik. Haberleþme özgürlüðü, Anayasa’yla da güvence altýna alýnmýþ, en kutsal ve en önemli özgürlük… Bir kiþinin mektubu, telgrafý, gazetesi, kiþiye özel gönderisi, en deðerli hakký ve özgürlüðüdür diyerek, 380 derginin hepsini poþetleyip, üzerlerine adres etiketlerini yapýþtýrdýk.
Böylesi bir kamu hizmetinin posta ücretinin bu denli pahalýlýðý ayrý bir konu. Þehiriçi ve yurtiçinin 900 bin; yurt dýþýnýn gemiyle 1.5 milyon, uçakla 3.5 milyon olmasý zaten baþlý baþýna bir dert de… Bir de, 380 derginin postaya hazýrlanmasý var ya; insaný tümden kahrediyor.
Poþetlerin üzerine bir de boþ etiket yapýþtýrmamýz söylendi. Üzerine pul yapýþtýrýlmak içinmiþ…
Onu da tek tek yapýþtýrýp hazýrladýk.
Bu poþetler, makineden geçmezmiþ!
Her biri için 900 bin liralýk pul yapýþacakmýþ.
380 þehiriçi ve yurtiçi dergi için toplam 342 milyon liralýk pulu da aldýk.
Pulu da biz yapýþtýracakmýþýz. Öyle dedi, görevli.
Bir 700 binlik, 2 yüz binlik… Etti mi 900 bin? Sür diline, vur beyaz etiketin üstüne, sür diline, vur beyaz etiketin üstüne. Daha 5’inci de oldu mu dil, 42 numara kösele gibi…
Baktýk olacak gibi deðil. Marketten iyi cinsinden bir bulaþýk süngeri alýp, Kütahya yapýmý bir porselenin içine koyduk. Þiþeyle suyu doldurup, süngerin üstüne biraz biraz döktük. Bir 700 binlik pul, bas süngerin üstüne, yapýþtýr beyaz etiketin üstüne… 2 yüz binlik pul, bas süngerin üstüne, yapýþtýr beyaz etiketin üstüne… Vesselam, dili kurtardýk da; 700, sünger, etiket; 200, sünger, etiket, demekten kýna geldi.
Valla yazýp, çizip, resimleyip, dizayn edip, bastýrdýktan sonra, poþetleyip, adres etiketini yapýþtýrdýktan sonra, her birine de 900 bin lira verip, boþ beyaz etiketi, 1 adet 700 binlik, 2 adet 100 binlik pullarý da yapýþtýrýp, bu kadar derginin sýrtlanýp PTT’ye götürülmesi de kamu hizmeti sayýlmazsa, hangi iþ sayýlýr bilemem.
Bitmez sandýðýmýz poþetleme, etiketleme, pullama iþleri valla bitti sonunda. Bu iþler bitti de, çile bitti mi? Nerdeeee… Öyle kolay mý, dergi hazýrlayýp, yazýp, çizip, vatandaþa “al oku” demek. Uzatmayalým; gittik PTT’ye “Aðbi buyur, alladýk, pulladýk, getirdik. N’olur sen de gayri gönder þunlarý üzerindeki adreslere” der bâbýndan benzer bir þeyler söylemeye kalktýk ki; “Bunlar böyle gider mi… Cýk, cýk, cýk…. Hani damgasý. Bunlarýn hepsi damgalanacak” denmesin mi? Ýyi, doðru da, bizde hâl mi kaldý hemþerim. Öldük, bittik, mahvolduk. Dünden beri 3-4 kiþi bunlarý, poþetlemeyle, etiketlemeyle, pullamayla uðraþtýk” diyecek olduk ki; “Valla siz bilirsiniz, benim þimdi çok iþim var. Burada yalnýzým. Ýþim ne zaman biterse, o zaman damgalar, göndeririz” cevabýný alýnca, “Yahu madem yetiþemiyorsun, þefine, müdürüne söyle sana yardýmcý versin” demeye kalmadý, “O benim sorunum deðil, siz gidip söyleyin” cevabýný aldýk. Bunca zahmetten sonra bir de gidip, þef, müdürü laf anlatýp, bir de onlarýn “yok personel yetiþmiyor da, yok makine kâfi gelmiyor da” þikayetlerini dinleyeceðimize, aldýk mührü elimize… Tuuu… Bir ýstampaya, iki pula, bir ýstampaya, iki pula…Yer misin, yemez misin? Poþetlemenin, etiketlemenin, pullamanýn ne kadar hýncý varsa, puldan çýkardýk. O zavallý pullar, ne çekti elimizden… Pul, pul olalý, böyle zulüm görmemiþtir.
Ýnanmayacaksýnýz ama, mühürleme iþi de bitti sonunda… Biz de bittik tabi. Mühürleme biter, biz biteriz, ömür biter de… Dergi gönderme iþi biter mi? I-ýh, bitmez. Valla da bitmez, billa da bitmez.
“Bitti” deyip, görevliye biraz tebessüm eder gibi olduk. “Þimdi bunlarý, karþý koridordaki soldan ikinci odaya götürün” dedi. O öyle dedi de, bizde ne ayakta duracak, ne karþý odaya gidecek hâl kalmadý. Kalsa kalsa edecek 2 çift laf kaldý, onu da söylemesem, çatlar ölürdüm. “Tüm bunlarý biz yaptýk da, siz ne iþ yaparsýnýz burada Allah aþkýna?”… Cevap hazýr: “Size iyilik de yaramaz. Size o kadar yardýmcý oldum. Pul verdim, mühür verdim. Damgalamak için boþ masa gösterdim. Ama yine de yaranamadým”.
Aslýnda doðru söylüyor adamcaðýz. Biz insanlar, bazen çok nankör oluyoruz. Adam bizim için neler yapmýþ, biz hâlâ kýymetini bilmiyoruz… Ýyi, güzel, hoþ da sevgili kardeþim, Bu kadar iþi ben yapacaksam, sen ne iþe yararsýn ki? Ya da, bu kadar zaman harcayacaðýma o dergileri adreslere tek tek daðýtýr (Zaten çoðu þehiriçi) o 342 milyon lira da cebimde kalýrdý.
Gayri dayanacak hâl kalmadýðýndan, “Koridorun soldan ikinci odasýna siz götürün, bizden umut yok artýk” dememizle birlikte, “Siz yine dergi getirirsiniz nasýl olsa” cevabýný anýnda aldýk.
Karþýlýklý inatlaþýp, gelecek ayki derginin daðýtýmýnda buluþmak üzere randevulaþýp (!) ayrýldýk. Artýk, þefi, o görevliye bir yardýmcý mý verir; baþmüdür bunca iþi yaptýðýmýz için karýnca kararýnca bize bir mesai mi yazar; yoksa o iþleri yine biz mi yapýp, ayný ýzdýrabý çeker miyiz, gelecek ayki dergi daðýtýmýnda buluþmayý bekleyip göreceðiz.