Temmuzun deðil, sensizliðin alevleri yalýyor varlýðýmý. Kan-ter içinde parçalanan uykularým deðil aslýnda, bütünlüðüm. Bir parçamý uyutuyorum kara topraklarýn örtüsüyle, dualarýmý ninni diye dolayýp dilime. Dolunayýn tam göbeðine oturup, yeniden doðabilmek istiyorum geleceðime. Sensizlikle durmaksýzýn kanayan yaramý deþmekten vazgeçip, saðaltmak istiyorum bir Temmuz gecesinde. Olmuyor canýmýn özü, varlýðýmýn sebebi annem. Olmuyor sensiz...

     Korkunun çýðlýklarý yükselirdi içimde bir zamanlar, sonsuzluða göç eden bedenle ev sahipliði yapan mermerlerin zemininde. Oysa artýk ne istiyorum biliyor musun annem? Üzerime sana dair anýlarýmý giyip bayramlýk bir elbise giyercesine, uzanýp yanýna uyuyuvermek anne sevgini çeke çeke içime. Konuþmak seninle saatlerce, hiç cevap vermesen veremesen bile... Paylaþýmýn en güzeli anne sýcaklýðýyla bezeli olanmýþ gül yüzlü annem. Yüreðim yokluðunla buz kesiyor Temmuzun bu en sýcak gecesinde...Ýstediðin huzur, istediðin sessizlik seni kucakladý mý bilmiyorum uykunun en derinine yattýðýn yataðýnda. Ama sensizliðin çýðlýk çýðlýða sessizliði damgasýný vurdu gittiðinden beri evrenin her yerine. Anladým ki annem, sadece candan can kopmasý deðilmiþ annelik. Ruhun ruhta erimesiymiþ caným annem. Bazen gülücüklerimin en neþeli yerinde, bazen gözyaþýmýn gözlerimi yeþiline döndürdüðü kederde görmemek mümkün mü izlerini? Varoldukça ben varolacaksýn her nefesimde. Yokluðunla ezilse de varlýðým, senden bana armaðan bilirim hayatým...

     Pulu sevgim, zarfý yüreðim, kelimeleri sensizliðim, adresi sessizliðin... Bir mektubun daha son cümlesindeyim. Özlemimi dillendiremediðimi, yokluðunu asla seslendiremediðim...Sensizlik karþýsýnda öyle beceriksiz ki kelimelerim...Seni öyle özlüyorum ki ANNECÝÐÝM...