Ne çok uzak yanýmýz vardýr bizim. Bazen bir film karesi, bazen bir þarký dizesi bile, benliðimizi ‘þuandan’ koparýp almak için yetiyor iþte. Aklýmýzýn yeli, uçacaðý uzaklarýn açýk kapýlarýný bekliyor daima. Efkârlanmak oradan gelip vuruyor bizi, özlemek hep o uzaktan!

Hayat hortumlarýnýn baþladýðý andýr uzaklar ve daldýðýmýz geçmiþin mavi menekþeleri...

O menekþelere küstüðümden beri, benimle konuþmayan bir gitarý kucakladým bugün. Kýlýfýnýn üzerine, bensizliðin izleri gibi peydahlanmýþ tozlarýný silemedim nedense. Öylece alýp Alper’e verdim. Gitar sanki insan da, susturulmuþluðun acýsýný çýkarýrcasýna Alper’e aðlýyor sandým o an . Týpký içimdeki deli divane özlemler gibi, o da beklemiþ bir dost elini kendi telleri üzerinde! Týpký benim gibi, unutmadým demek için, en saðanak günü seçmiþ kendine.

Nasýl da yaðýyor yaðmur, Ankara nasýl da can çekiþiyor...

‘ Þimdi’ dedim içimden. ‘ Þimdi burada kim olsaydý, akardý geçmiþine’. Mimiklerimiz birbirine karýþýrdý bir anda, dünya þu pencerenin gerisinde kalýrdý. Ne kadar dalarsak dalalým, daha derinleþirdi her þey. Hüzne yetmiyor sevinçlerimiz, elimiz kendimize kalkmýyor. Soðuk otobüs camlarýna baþýmýzý dayayýp, parmak izlerimize bakarken de –þimdimizden- ayrýlýyoruz, kalabalýðýn içinde her þeyi dinler gibi yapýyorken de. Güzel de olsa, hayal de olsa bizimdir daldýðýmýz uzaklar, beynimizin id benliðidir. Vazgeçmiyoruz...

Nasýl da ufuksuzdur bu uzaklar ahh, nerede geri döneceðimiz belli belirsizdir hep!

Bir güz gibi sararmýþtýr, uzaktaki o ilk duraðýn o ilk anýsý. Hep sizi bekleyen, siz içine gittikçe daha da þiddetlenen bir intikam gibidir. Üzerinden akýttýðýnýz yýllara aldanýp yeniden gidersiniz ve yeniden gelip alýr öcünü. Çünkü bencildir uzaklar! Çünkü kin tutar. Bir afetin arifesidir, gitar sesiyle bile hüngür hüngür aðlatmayý baþaran. Ama onu yaþamak istersiniz. Yaðmura yüzünü dönmüþ bir koltuða sinerken, telefonda saklanmýþ mesajlarýn bir yenisini daha silerken, bilirsiniz ki o an ayýrmýþtýr sizi her þeyden. O an, sizin hayatý daldýðýnýz yerden yaþadýðýnýz ve geçmiþ zamanda kalsanýz bile daha çok yaþlandýðýnýz tek andýr, ta ki, gözünüzden yaþlarý döktürene dek... sonra hiçbir þey yokmuþ gibi davranýr beden.

Hortum beni içine çekiyordu, bense içime sigarayý!

Bir yanda gitar sesi bir yandaysa yaðmurun, kendi uzaklýðýma kaçýþýmýn melodisi olmuþtu kulaklarýmda. Gözlerim dolu dolu bakarken Gülay’ýmýn yüzüne, ayný anda yakýlan sigaralara bir yenisi ekleniyordu sessiz sedasýz. Kim bilir O nerelere gitmiþti benim hiç öðrenemeyeceðim. Alper neredeydi de, bir gitarý aðlatacak dert salýyordu parmaklarýndan. Ben neredeydim?

Binnurum’la ‘ Hey gidi Ankara, görebildiðimiz kadarsýn !’ diye baðýrdýðýmýz o yorgun günde... Babamýn ‘topal karga’ diye baþlayan, en küçük yaþlarýmýn, en büyük masalýnda... ‘Buralardan biraz uzaklaþ’ diyen Tarýk’ýn, ‘gidiyorum’ dediðimde þiddetle kýzmasýnda... Tülayýmýn ‘Ne olmuþ benim bitaneme?’ diyen o ýlýk sesinde... Her helikopter sesi duyduðumda irkiliþimde... Annemin bir haftadýr baðýrarak sýçradýðým gecelerde yanýma koþmasýnda... Zuzum’un sana güveniyorum diye yazdýðý o küçük notlarýnda. Burnumda tüten Neþemin, o yakýþan adýnda... Ben neredeydim?

Uzaklar, ruhsal lâbirentlerimizin içinde kaybolduðumuz anlardýr. Ya lâbirente kapýdan bakýp geri çýkmalýdýr insan, ya da kendi içinde yok olmalýdýr! Beni merak etmeyin... Yolu çok iyi ezberledim. Mavi menekþeleri geçince, ilk saðdan döneceðim.