“Seni sevmeme izin verme, çýk yüreðimden
Beni kendine esir etme, çýk düþüncemden..”

Sevgililer günü.. Ne kadar anlamlý ama anlamsýz bir zaman dilimi… Tek bir güne ayrýlan sevgi mi yoksa sevgisizlik mi? Ýnsanlarý sevmiyoruz aslýnda. Sevmek ihtiyacý yada sevme dürtüsü neden buna. Sevgi yok… Varsa bile bu yüzyýlda yok. Yalnýzlýk hissetmesek ihtiyacýmýz yok kimseye. Bir nevi kýskançlýk bizimkisi. Herkesin kolunda sevgilisi, mesajlaþaný, seviþeni, mutlu edeni…
Aslýnda yok sevgili diye biri. Biz yaratýyoruz aklýmýzda onlarý ve sevgili diyoruz adýna da. Yalnýzlýktan kaçýþ için sýðýnaðýmýz oluyor. Ýlk baþta mutlu oluyoruz. Aranýyor, özleniyor, itinalý davranýlýyoruz. Ne büyük mutluluk!..
Zamanla deðiþiyor her þey. Yeþil yapraklarýn sararýp düþmesi gibi günlük yaþamda kayboluyor iliþkiler. “Neden aramadý” haykýrýþlarý içimizi paralýyor. “Beni sevmiyor mu?” diyoruz. Deðiþen bir þey yok aslýnda. Nehir her zaman ayný hýzla mý akar? Yada yaðmur her zaman bereket mi getirir? Ona benziyor iliþkilerimiz. Baþlarda gürlüyor sonradan kuraklýk geliyor topraðýmýza. Suyun akýþý deðiþince mutsuzluk hakim oluyor her hücremize. En doðrusu deðersiz deðer vermek. Her daim beklememek. Gelmiyor kimse iþte. Yalnýzlýk ömür boyu.
Spinoza der ki “sevginin derecesi ölçüsüz sevmektir”… Öyle midir sizce de? Ölçüsüz bir þey olur mu? O zaman neden okulda bize her þeyi ölçmeyi öðretiyorlar. Bir de formülleri.
Önce sevgiyi ölçüp sonra formül ize ediyoruz. Þirin olursam sevgisi artar. Ýyi öpersem bana tapar. Çok konuþmazsam deðerli olurum. Aþk mý yaþýyoruz yoksa bir nevi savaþ mý?
Yapacaklarýmýza karar vermeden hareket edemez oluyoruz zamanla. Elimize telefonu alýp onu aramak istediðimizde “çok yüz vermemek lazým” diyoruz kendimize. Halbuki aramalýyýz; nedeni özlem!.. Mat olma korkusundan oyunu kuralýna göre oynamaya çalýþýyoruz. Ama onu da beceremiyoruz. Ýnsanoðlu en rahat anlaþýlýr ama en zor çözülür canlýlardan bence. Her hareketimizin altýndaki mana açýk. Ama neden yaptýðýmýzý (yada yapmadýðýmýzý) biz bile anlayamýyoruz bazen.

Seni özledim ufaklýk. Ama sana mecbur deðilim. Baðým-sorumluluðum çok az sana karþý. Yada azaltmaya çalýþýyorum. Baþka seçeneðim yok. Seni hayatýmda daha uzun tutmak için kendimi üzecek cesaretim yok. Çok büyük cesaret lazým. Daðlarý delmek bile iþe yaramaz bu devirde. Dað olmak lazým gelen üzüntülere göðüs gerebilmek için.
Sadece dýþardan gelecek saldýrýlar deðil sen bile bazen savaþ açýyorsun bana. Herkesin derdi büyük ve ayný zamanda kendine dert. Seni anlamýyorum diyemeyeceðim. Anlýyorum ama beni ilgilendirmiyor dürüst olmak gerekirse. Ben kendimle meþgulüm herkes gibi; senin gibi.
Senin sorumluluklarýn arasýnda parçalanýp eriyemem. Bende bir problemim kendi içimde. Çözemiyorsun beni; benim seni çözemediðim gibi.
Çok irdelememek lazým olanlarý-olacaklarý-olmasý gerekenleri…
Oldu bitti dönüþü yok.
Ben dayanamýyorum ufaklýk. Senin bana uzak durmana. Durmadan eleþtirmene. Sigarama laf etmene. Laf dokundurmalarýna. Senin aslýnda baþkasýnýn olduðunu bilmeye. Ben dayanamýyorum. Gücüm her geçen gün azalýyor. Güçlenmem için desteðine ihtiyacým varken sende ilgilenmez oldun benimle. Belki de zaten hiç ilgilenmedin, ben öyle sandým.
Ýkilemlerden birine geldik yine. Karþý taraf bir þey yapmadan biz onun öyle olduðunu düþünebiliyoruz iþte. Belki de sen gerçek (!) bir iliþki istemiyordun zaten. Paylaþtýðýmýz ne var ki. Birkaç aný, gülüþme, eðlence. O kadar. Hayatýmýzdan olan bitenlerden bile haberdar deðiliz artýk. Ne ben ne sen anlatmýyoruz artýk. Aný iyi yaþamak için sorunlarý es geçiyoruz ama beni soðutuyor bu hal. Ne okuduðum bir kitaptan ne müzikten ne de baþka ortak bir yaþam alanýndan konuþamýyorum seninle. Ortak bir þeyimiz yok çünkü. Benim ruhum aç ufaklýk. Ve sen doyuramýyorsun benliðimi. Bedenim yetmiyor bana, içim aç benim.
Dýþ dünyadan karþýlarým istersem, açlýðýmý doyururum ama o zaman sevgili olmanýn ne anlamý var ki ufaklýk? Sadece tenime deðecek bir ten olmamalý sevgilim. Ýçime deðecek biri de olmalý.
Seni özledim ufaklýk. Aslýnda emin de deðilim seni mi özledim hayalimdeki seni mi?
Yakýnlýðýna ihtiyacým var bu ara. Yine yalnýzlýk rýhtýmýnda dolanmaya baþladým. Yanýma gelen bir ýþýk da yok görünen. Sende yalnýzsýn ama en azýndan ailen var. Ben hepten yalnýzým ufaklýk.
Birileri için deðiþmek zorununda olmaktan býktým ufaklýk. Neden olduðum gibi olmuyor. Neden olduðun gibi olmuyor? Neden?
Galiba hep yalnýz kalacaðým. Anlaþýlamamak yada anlaþýlmamak için var gücüyle çalýþmak benim derdim. Çok takýntýlý olmak. Ayrýntýlarla ana olaylarý boðmak. Ýçimden geldiði gibi yaþamaktansa tutuk olmak.
Hikayelerimdeki kýzlara benzeyen biri olacaðým sonunda. Olmayacak olaný oldurmak isteyen..
Olmayacak mýsýn ufaklýk? Benim Sevgilim olmayacak mýsýn?

S.Ýlke KILIÇ
15.02.2005 – 11:10